برنامۀ امریکایی-مکزیکی براسرو[1]، برنامۀ کارگری موقتی بود که در سال 1942، آغاز شد و تا سال 1964، ادامه یافت. این برنامه که برای کم‌کردن حجم کار در زمان جنگ طراحی شده بود، در نتیجۀ فشار موفقیت‌آمیز تولیدکنندگان محصولات کشاورزی بر دولت ایالات متحده، 22 سال ادامه یافت. در این مدت، 4.5 میلیون قرارداد کار فردی به امضای 2 میلیون کشتگر مکزیکی رسید. طی جنگ جهانی دوم، صنعت راه‌آهن ایالات متحده نیز از واژۀ «براسرو» (اصطلاحی که به اسپانیایی دست و بازو یا برازوس[2] اشاره دارد و «کارگر» ترجمه شده است)، استفاده کرد. گرچه بیشتر کارگران به سه ایالت (کالیفرنیا، آریزونا و تگزاس) رفتند، 30 ایالت امریکا در این برنامه شرکت کردند و همۀ ایالت‌های مکزیک، کارگران را به ‌سمت شمال گسیل کردند. کارگران در حفظ حقوقی که در توافق‌های بسته‌شده میان دو دولت تضمین شده بود، به موانع بسیاری برخوردند.

برنامة براسرو، در 4 آگوست سال 1942، در استاکتون[3]، کالیفرنیا، در نتیجۀ پاسخ دولت ایالات متحده به درخواست‌های مزرعه‌داران جنوب غربی برای جذب کارگر خارجی آغاز گردید. نه ماه بعد، صنعت راه‌آهن، واردکردن کارگران مکزیکی به منظور رفع کمبود نیروی کار در زمان جنگ را برعهده گرفت. موافقت‌نامۀ میان دولت فدرال مکزیک و دولت فدرال ایالات متحده، چهار دستورالعمل عام را درخصوص کارگران قراردادی مکزیکی برقرار کرد: (1) از آن‌ها به منظور خدمت در ارتش ایالات متحده استفاده نشود؛ (2) در برابر اعمال تبعیض‌آمیز مصون باشند؛ (3) حمل‌ونقل و هزینه‌های زندگی‌شان تضمین شود و مطابق با ضوابطی که در مادۀ 29 قانون کار مکزیک آمده است، به مکزیک بازگردانده شوند و (4) کار آن‌ها جایگزین کار کارگران داخلی و یا کاهش دستمزد آن‌ها نگردد.

دستورالعمل اول، نارضایتی و نگرانی عمومی مکزیکی‌ها را که منشأش سوءاستفاده‌هایی بود که در برنامۀ نخست براسرو در زمان جنگ جهانی اول از کارگران مکزیکی کردند، فرونشاند. دستورالعمل دوم که به صراحت تبعیض علیه اتباع مکزیکی را ممنوع می‌ساخت، برگ برنده‌ای بود که دولت مکزیک از آن برای بهبود رفتار مزرعه‌داران امریکایی با کارگران مکزیکی بهره برد. از سال 1942 تا 1947، به‌دلیل وجود اسناد و مدارکی دال بر بدرفتاری در ایالت تگزاس، هیچ براسرویی به این ایالت فرستاده نشد. تنها پس از آنکه دولت تگزاس تضمیناتی داد، مزرعه‌داران اجازه یافتند که براسرو وارد کنند. همچنین دولت مکزیک تا دهة 1950، به‌دلیل اعمال تبعیض‌آمیز به ثبت‌رسیده در کلرادو، ایلینوی، ایندیانا، میشیگان، مونتانا، مینه‌سوتا، ویسکانسین و وایومینگ، این ایالت‌ها را در فهرست سیاهش قرار داد.

دستورالعمل سوم، تضمین می‌کرد که کارگران بتوانند در پناه امنیت از مکزیک به ایالات متحده و از مکزیک به ایالات متحده رفت‌وآمد کنند و نیز در اثنایی که در ایالات متحده مشغول به کار بودند، وضع زندگی مناسبی داشته باشند. بدین‌ترتیب، براسروها بابت هزینه‌های حمل‌ونقل از مراکز استخدام در مکزیک به مراکز تولیدی ایالات متحده، پولی نمی‌دادند. آن‌ها تنها هزینه سفر از زادگاه خود به مراکز استخدام در مکزیک را گردن می‌گرفتند و این هزینه‌ها بسته به محل استقرار مراکز استخدام و مدت‌زمانی که کارگران تا بستن قرارداد منتظر می‌مانند، فرق داشتند. دولت ایالات متحده، به منظور صرفه‌جویی در هزینه، مراکز استخدام نزدیک به مرز را ترجیح می‌داد، حال آنکه دولت مکزیک ترجیح می‌داد، مراکز در ایالت‌های اصلی کارگرفرست مرکز مکزیک که محل اقامت بیشتر براسروهاست، واقع شده باشد.

دستورالعمل نهایی، رقابت میان کارگران داخلی و قراردادی را کاهش داد. به منظور اطمینان از اینکه براسروها دستمزدی برابر با شهروندان ایالات متحده می‌گیرند، پیش از فصل برداشت، دستمزد عرفی هر محل تعیین می‌شد و از این رهگذر، دستمزد براسروها تثبیت می‌شد. سازمان‌دهندۀ کارگری، ارنستو گالارزا[4] خاطرنشان ساخت که اگرچه وزارت کار دستمزد عرفی را تعیین می‌کرد، این مزرعه‌داران بودند که به‌اتفاق هم، دستمزد عرفی را مطابق میل‌شان تعیین می‌کردند.

کارگران در رابطه با این چهار دستورالعمل، برنامه براسرویی را تجربه کردند گخ بسیار متفاوت از آنچه روی کاغذ نوشته شده بود. دانشوران این موارد را ثبت کردند: مسکن ناکافی، برخورد غیرانسانی، دستمزدهای زیراستاندارد، قیمت گزاف مواد غذایی نامرغوب، کسر غیرقانونی دستمزد برای غذا، بیمه و سلامت‌بانی، حمل‌ونقل غیرایمن و ناکافی و فقدان حقوق و مصونیت‌های قانونی را به ثبت رساندند.براسروهای بالقوه، پس از آنکه مدارک لازم را از مقامات محلی خود می‌گرفتند، نخست در مراکز استخدامی مکزیک که برای گردآوری کارگران مذکر واجد شرایط و باتجربه طراحی شده بودند، توقف می‌کردند و شماره می‌گرفتند و به ترتیب شماره در صف می‌ایستادند؛ سپس، در مراکز بازرسی ایالات متحده، آنان را عریان می‌کردند تا مبادا به فتق، بیماری‌های آمیزشی مسری و بیماری‌های واگیرداری مانند سل، مبتلا باشند. اگر آن‌ها از این مرحله عبور می‌کردند، پیش از پوشیدن لباس، افشانۀ دِدِت[5] در انتظارشان بود. فرایند جداکردن «گزینه‌های نامطلوب»،  حتی شامل بازرسی دست پینه بستۀ کارگران برای اطمینان از مهارت آن‌ها در کار  کشاورزی نیز می‌شد. پس از آن، نمایندگان انجمن‌های مزرعه‌داران، انتخاب می‌کردند  که چه کسانی به‌عنوان کارگر استخدام شوند و چه کاری انجام دهند.  حمل‌ونقل، مسکن و خوابگاه‌های براسروها، امتداد  مدیریت پادگانی است. شرایط زندگی برای براسروها شبیه به نظامیان بود، چراکه آن‌ها  معمولاً در پادگان‌هایی می‌زیستند که غذاخوری آن‌ها غذاهای از پیش تهیه‌شده را  توزیع می‌کرد. ترتیبات نامطلوب‌تر زندگی چادر، مرغدانی‌ها، انبارها، بازداشتگاه‌های  ژاپنی‌ها، سالن‌های ورزش دبیرستان‌ها و طویله‌ها را شامل می‌شد. اگر براسروها  دربارۀ برخورد ناشایست شکایت می‌کردند، باید ترس از تلافی در قالب اخراج از کشور  را به جان می‌خریدند. تغییر شکل ممکن نبود، چراکه قرارداد، به‌وضوح آن‌ها را با  کارفرمایی خاص گره زده بودند و براسروها امکان مذاکره با کارفرمایان خود را  نداشتند.

نظر به گزینه‌های محدود برای اعتراض فعالانه، شکل اصلی  مقاومت براسروها، گزینۀ خروج بود. دستمزدهای پایین، غذای بد، کسورات مفرط از حقوق،  مسکن بی‌کیفیت، کارفرمایان سلطه‌جو یا صدمات حین کار، بسیاری از براسروها را وادار  به ترک قراردادهایشان کرد. نزدیک 20 تا 33درصد از آنان، برنامه براسرو را ترک  گفتند.

  از سال 2000 به این سو، براسروهای سابق، برای جبران ضرر  و زیانی که در این برنامه متحمل شدند، دست به سازماندهی خود زدند. راهپیمایی در  مکزیکو سیتی[6]، در ابتدا موضوع برنامه پس‌انداز را در مکزیک به گوش عموم رساند (10درصد از حقوق آن‌ها به‌طور خودکار کسر و در بانک‌های ملی مکزیک برای تشویق کارگران به بازگشت، پس‌انداز می‌شد). پس از راهپیمایی به سمت شمال، یعنی محل استقرار مراکز جذب نیروی مرزی، به تازگی نیز راهپیمایی به سمت مرزها صورت گرفته است، نظیر راهپیمایی به‌سوی ورزشگاه فوتبال در زمان جنگ جهانی دوم. آلیانزا براسروپروا[7]، «گردهمایی ملی براسروهای سابق»[8] و «اتحادیه دوملیتی براسروهای سابق»،  سازمان‌های اصلی جنبش‌های اجتماعی به منظور اعمال فشار بر دولت مکزیک برای جبران  خسارت‌های مالی و پولی‌اند. 

و نیز ببینید: جنبش چیکانو؛ تبعیض؛ کارگران مهاجر؛ جنبش‌های  اجتماعی

بیشتر بخوانید

Calavita, Kitty. 1992.  Inside the State: The Bracero Program, Immigration and the I.N.S. New York:  Routledge

Galarza, Ernesto. 1956.  Strangers in Our Fields. Washington, DC: United States Section, Joint United  States–Mexico Trade Union Committee

———. 1964. Merchants of  Labor: The Mexican Bracero History. Santa Barbara, CA: McNally & Loftin

Gamboa, Erasmo. 1990.  Mexican Labor and World War II: Braceros in the Pacific Northwest, 1942–1947.  Austin, TX: University of Texas Press

     [1] Bracero Program    

 [2] Brazos

   [3] Stockton

[4] Ernesto Galarza

 [5]  DDT: ماده‌ای شیمیایی برای دفع آفات [م.]

 [6] Mexico City

 [7] Alianza Braceroproa

 [8] National Assembly of Ex-Braceros