واژۀ «نیایش مدرسه[1] »، مسئله‌ای اجتماعی است که به مناقشه بر سر وجود یا عدم ورزه‌های دینی در مدارس دولتی امریکا اشاره دارد. بحث بر سر مناسبت نیایش در مدارس دولتی، از «بند تأسیس» مندرج در متمم نخست قانون اساسی امریکا مایه گرفته است که در آن آمده است: «کنگره اجازه ندارد در مورد تأسیس دین یا ممنوعیت فعالیت دینی آزادانه، قانونی وضع کند». این بند معمولاً این‌گونه تفسیر می‌شود که جامعۀ ایالات متحده باید به «جدایی کلیسا و دولت» اهمیت دهد، گرچه این اصطلاح در قانون اساسی نیست و بعدها توماس جفرسون در نامه‌نگاری‌های خصوصی خود، آن‌را ابداع کرد. بند تأسیس در مقابل شکنجه و آزار دینی که مهاجران انگلستانی در کشورشان می‌دیدند، در قانون اساسی امریکا گنجانده شد و آزادی دینی را تضمین کرد.

 دیوان عالی ایالات متحده، در دهه‌های اخیر، بارها درگیر این مسئله بوده است. در سال 1963، در پی پروندۀ سرنوشت‌ساز اهالی ابینگتون در برابر شمپ[2]، خواندن نیایش ربانی و انجیل در کلاس‌های درس مدارس دولتی، ممنوع شد. این پرونده «هدف سکولار» و آزمون‌های «اثر آغازین» را برقرار کرد تا تعیین کند که ورزۀ خاصی در مدارس دولتی با بند تأسیس سازگار است یا نه. قانون یا ورزه زمانی با قانون اساسی مطابقت دارد که هدفش به وضوح سکولار باشد و دینی خاص را تبلیغ یا منع نکند. در سال 1985، در پروندۀ والس در برابر جفری[3]، دیوان عالی، قانون آلاباما که دانش‌آموزان را موظف می­ساخت چند لحظه از روز را سکوت کنند و نیایش شخصی‌شان را بخوانند، ملغی ساخت. دیوان عالی حکم داد که اختصاص چند لحظه سکوت به نیایش اختیاری، به‌خودی‌خود مغایر قانون اساسی نیست، اما چون هدفش پیشرفت دین است، با قانون مغایرت دارد. در سال 1992، دیوان عالی نیایش در مراسم فارغ‌التحصیلی مدارس دولتی و در سال 2000، نیایش‌هایی را که به ابتکار دانش‌آموزان، پیش از شروع رویدادهای ورزشی خوانده می شد، منع کرد. آخرین مجادله‌ای که پیرامون نیایش در مدرسه درگرفت، به «پیمان وفاداری»[4] و بودن یا نبودن عبارت «در سایۀ لطف الهی» در متن آن مربوط می‌شود.

 به‌رغم این قانون‌گذاری‌ها، 58درصد نوجوانان ایالات متحده، مدافع نیایش دسته‌جمعی در مدارس هستند و 84درصدشان مدافع سکوت چند لحظه‌ای برای نیایش داوطلبانه‌اند. نزدیک به نیمی از نوجوانان امریکایی (44 درصد)، از بودن نیایش‌هایی که به‌طور خاص به عیسی‌مسیح اشاره می‌کنند، حمایت کردند. بزرگسالان کمتر این ورزه‌ها را تاب می‌آورند: 53درصد عموم مردم، از سکوت چند لحظه‌ای حمایت می‌کنند، حدود 20درصد به نیایش دسته‌جمعی که به خدا اشاره می‌کند، علاقه‌مندند و تنها 6درصد مدافع نیایش‌هایی هستند که به عیسی‌مسیح اشاره می‌کند. حدوداً از هر 5 بزرگسال، یک نفر باور دارد که مدارس باید از همه نوع نیایش، ازجمله سکوت چند لحظه‌ای نیز پرهیز کنند. جالب آنکه، مخالفت اصلی با نیایش در مدرسه، جدایی کلیسا و ایالت -که دغدغۀ دیوان عالی است- نیست، بلکه این دیدگاه بیشتر احساسی است که نیایش در مدرسه دانش‌آموزانی را که دین متفاوتی دارند یا به هیچ دینی تعلق ندارند، معذب و منزوی می‌سازد.

و نیز ببینید: آموزش، خط‌مشی و سیاست؛ دین مدنی؛ دین و سیاست

بیشتر بخوانید

Gallup Organization. 2005. “School Prayer: Teen Support Hinges on Type.” Washington, DC: Gallup Organization. Retrieved January 1, 2008 (http://www.gallup.com/ poll/17494/School-Prayer-Teen-Support-Hinges- Type.aspx)

Murray, K. T. and C. S. Evans. 2000. “U.S. Supreme Court Revisits School Prayer.” NASSP Bulletin 84:73–82

[1] school prayer

[2] Abington Township v. Schempp

[3] Wallace v. Jaffree

[4] Pledge of Allegiance