برنامه‌های اعانه به‌وسع آزمودگان[1]، به کسانی که درآمد و سایر اموال‌شان از سطحی معین پایین‌تر است، پول و خدمات می‌دهد. نیازمندان بایستی شرایط خاصی داشته باشند تا مزایا دریافت کنند. برنامه‌های اعانه به‌وسع آزمودگان، افزون بر تنگناهای مالی، شامل مقوله‌های غیرمالی استحقاق، مانند بارداری کم‌سن‌وسالی، داشتن فرزند وابسته، کم‌توانی و سالخوردگی می‌شود. گرچه نهادهای ایالتی و محلی چند برنامه را به اجرا درآورده‌اند، ولی بیشتر برنامه‌های اعانه به‌وسع آزمودگان و گسترده‌ترین‌شان از دولت فدرال سرچشمه می‌گیرند. آغازکردن و مدیریت این برنامه‌ها، برعهدۀ چند وزارت‌خانه گذاشته شد: «وزارت خدمات بهداشتی و انسانی (اچ.اچ.اس)»[2]، «وزارت کشاورزی، مسکن و توسعۀ شهری (اچ.یو.دی)»[3] و وزارت کار، وزارت آموزش‌وپرورش و وزارت خزانه‌داری.

در میان به‌نام‌ترین برنامه‌های اعانه به‌وسع آزمودگان، می‌توان از این موارد نام برد: برنامۀ اعانۀ موقت به خانواده‌های نیازمند (تَنف)؛ بن غذا؛ درآمد تأمینی مکمل (اس.اس.آی)؛ مدیکید[4]؛ اسکان عمومی یا بخش 8؛ «اعانه به زنان، نوزادان و کودکان (دبلیو.آی.سی)»[5]؛ «اعتبار حاصل از مالیات بر درآمد (ای.آی.تی.سی)»[6] و «کمک‌هزینۀ نامشروط برای خدمات اجتماعی ویژه» (اس.اس.بی.جی)[7]. بین 50 تا 100 برنامۀ اعانه به‌وسع آزمودگان در سطوح فدرالی، ایالتی و محلی وجود دارد. مزایای اعطاشده از سوی این برنامه‌ها، عبارت‌اند از: حمایت مالی، غذا، سلامت‌بانی، پرداخت اجاره و رهن، پناهگاه، مراقبت از کودک، پرداخت قبوض، اعتبارهای مالیاتی، خدمات حقوقی و غیره. یک فرد یا خانواده ممکن است هم‌زمان تحت پوشش چند برنامه باشد. برای مثال، یک خانواده ممکن است تحت پوشش تَنف و مدیکید باشد، بن غذا بگیرد، در مسکن عمومی زندگی کند و از برنامۀ ناهار در مدرسه و خدمات دبلیو.آی.سی بهره‌مند شود. به همین قیاس، فردی تنها ممکن است در برنامۀ آموزش شغلی شرکت کند، بن غذا بگیرد و مشمول ای.آی.تی.سی شود.

  گرچه برنامه‌های اعانه به‌وسع آزمودگان فراوان هستند، ولی مقررات احراز استحقاق یکدست نیست و از حیث مقررات صادره از نهادهای دولتی، این مقررات باهم فرق دارند. درنتیجه، گرفتن مزایا از این برنامه‌ها، اغلب پیچیده، فنی و گیج‌کننده است. ادارۀ این برنامه‌ها ممکن است کاری توان‌فرسا، دشوار و پیچیده باشد. بیشتر تفاوت‌های موجود در ملاک‌های استحقاق، حول ارزیابی درآمد و ارزش‌گذاری بر اموال می‌گردد. برنامه‌ها برای تعیین اینکه چه کسی نیازمند است، متغیرهایی ساخته‌اند که مشخص می‌کند، چه اموالی در ارزیابی‌ها داخل شوند و چه اموالی داخل نشوند، چه مقدار اموال پذیرفتنی است و کدام درآمدها به‌حساب آیند و کدام نیایند، چه سطحی از درآمد یا اموال موجب عدم استحقاق می‌شود، درآمد چه کسی منظور می‌شود و آیا دارایی‌های خانوار عامل تعیین‌کننده است یا دارایی فردی.

برنامه‌های اعانه به‌وسع آزمودگان، مهم‌ترین بخش نظام رفاه اجتماعی هستند. این برنامه‌ها که معطوف به یاری فقرا و کم‌درآمدهاست، در پی این هستند که ناراحتی‌های برآمده از فقر را فرونشانند؛ به‌سان بیشتر برنامه‌هایی که برای فقرا درنظر گرفته شده، این برنامه‌ها نیز به‌شدت محل بحث و تا اندازه‌ای جنجال‌برانگیزند. اثرگذاری، هزینه‌ها و ویژگی اعانه‌بگیران، از موضوعات این بحث‌ها هستند. بسیاری معتقدند که برخی از برنامه‌های فقرا، خود مشکل اجتماعی محسوب می‌شوند. مسئلۀ فقر و درمان آن، به‌سان سایر مشکلات اجتماعی، در معرض فهم‌ها و نظریه‌های مداخلۀ مختلفی است. درخصوص برنامه‌های اعانه به‌وسع آزمودگان، دربارۀ اینکه مزایا را باید در چه سطحی قرار داد، چه نوع مزایایی را باید ارتقا بگیرند، مزایا را چگونه باید ارائه کرد و چه کسی مستحق است، اختلاف‌نظرهایی سر برآورده‌اند. یکی از ملاحظات اصلی که به‌سان سایر اجزای نظام رفاه اجتماعی در مورد این برنامه‌ها هم مطرح می‌شود، بحث هزینه است. برنامه چقدر هزینه خواهد داشت و چه تأثیری بر بودجۀ فدرالی، ایالتی و محلی خواهد گذاشت؟ آیا بهتر نیست پول را به شیوه‌های دیگر و برای مشکلات دیگر خرج کنیم؟ بسیاری از شهروندان گرچه با وضع اسفناک فقرا هم‌دلی می‌کنند، از فربهی و ناکارآمدی دیوان‌سالاری‌های دولتی که در افزایش مالیات نقش دارند، بیمناک‌اند.

مسئلۀ دیگر، اثرگذاری بلندمدت این مشکلات در مقابله با فقر است. آیا مزایا زیادی سخاوت‌مندانه نیست؟ آیا آن‌ها وابستگی را دامن نمی‌زنند؟ آیا نوعی فرهنگ کجروی را به‌بار نمی‌آورند؟ در سوی دیگر، طیف کسانی هستند که این برنامه‌ها را داغ‌زننده می‌انگارند و ازاین‌رو، نگران هستند که این برنامه‌ها نیازمندان را از حضور کامل در جامعه بازدارند. همچنین نظام خدمت‌رسانی غیرشخصی و دیوان‌سالارانه، به‌دلیل دسترس‌ناپذیری و عاری بودنش از رفتار مهربانانه و انسانی به‌هنگام اعطای مزایا، مزایابگیران گذشته و آینده را نگران می‌کند. بیشتر بحث‌ها راجع به برنامه‌های اعانه به‌وسع آزمودگان یا شبکۀ تأمین اجتماعی، معمولاً بر آنچه بیشتر مردم آن‌را رفاه تلقی می‌کنند، تمرکز کرده‌اند: تنف. این برنامه گرچه از مؤلفه‌های مهم نظام رفاه اجتماعی است، ولی تنها یکی از برنامه‌های مبتکرانۀ پرشمار و به‌هم مرتبط در این زمینه است. برنامه‌های اعانه به‌وسع آزمودگان متنوع هستند و یکی از اقدامات نهادی محسوب می‌شوند که برای دستگیری اقتصادی از نیازمندان طراحی شده‌اند.

و نیز ببینید: اعانه به خانواده‌های دارای فرزند وابسته؛ فرصت‌های زندگی؛ فقر؛ داغ؛ گفت‌وگو از فروطبقه

بیشتر بخوانید

- Dolgoff, Ralph and Donald Feldstein. 2006. Understanding Social Welfare. 7th ed. Boston: Allyn & Bacon

- Moffitt, Robert A., ed. 2003. Means Tested Transfer Payments in the United States. Chicago: University of Chicago Press

- Trattner, Walter I. 1999. From Poor Law to Welfare State: A History of Social Welfare in America. 6th ed. New York: Simon & Schust

 [1] Means-tested programs

[2] Health and Human Services (HHS)

[3] Agriculture, Housing and Urban Development (HUD)

 [4] Medicaid

[5] Women, Infants & Children (WIC)

[6] Earned Income Tax Credit (EITC)

 [7] special Social Service Block Grants