از سال 1935 تا 1996، اعانه به خانواده‌های دارای فرزند وابسته[1]  (اِی.اف.دی.سی)، برنامۀ اعانۀ عمومی دولتی گسترده‌ای است که بر وسع‌آزمایی مبتنی و به کودکان کم‌درآمد و سرپرستان‌شان اختصاص یافته است. شکل سابق این برنامه، برنامه‌های ایالتی مستمری مادران بود که فلسفۀ کودک‌محور و مادرگرایانۀ[1] عصر پیشرفت‌خواهی[2] را بازمی‌تاباند.  ای.اف.دی.سی در آغاز، بخشی ناچیز از قانون تأمین اجتماعی بود که شامل حال بیوگان فقیر و کودکان‌شان می‌شد و دولت فدرال و ایالتی باهم هزینه‌های آن‌را می‌پرداختند. ایالت‌ها صلاحیت تعیین شرایط استحقاق و سطوح مزایا و اجرای برنامه را حفظ کردند. بااین‌حال، این برنامه هیچ تمهیدی برای مقابله با تبعیض نژادی، خاصه در تعیین شرایط استحقاق، نداشت. این قضیه تا پیش از دهۀ 1950 که حجم و ترکیب نژادی پرونده‌های در جریان تغییر کرد، جنجال‌برانگیز نشد.   در سال 1961، متمم‌های قانون تأمین اجتماعی ای.اف.دی.سی-آپ را پدید آورد که به ایالت‌ها این امکان را داد خانواده‌هایی که پدر بیکار دارند را نیز از مزایای برنامه بهره‌مند کنند و مجموعۀ گسترده‌ای از خدمات توان‌بخشی و پیشگیری را پدید آورند. پنج سال بعد، متمم‌های دیگر بر کار، به‌عنوان بدیلی برای بیمۀ اجتماعی پای فشردند و «برنامۀ تشویق به کار»[3] را ایجاد کردند و به مشمولان ای.اف.دی.سی امکان داد که 30 دلار نخست عواید ماهیانه و یک‌سوم عواید بعدی را بدون کسر از مزایای ای.اف.دی.سی برای خود بردارند. گرچه تصمیمات قضایی در دهۀ 1960، شرط «خانۀ مناسب» و «مرد در خانه» را بی‌اعتبار ساختند، کوشش‌های مدافعان بیمۀ اجتماعی برای تثبیت «حق برخورداری از بیمۀ رفاهی»[4] در قانون اساسی، از رهگذر دادگاه‌ها به شکست انجامید. پیشنهاد تثبیت درآمد تضمین‌شدۀ سالیانه، مانند «برنامه خانواده‌یاری»[5] سال 1970، در کنگره از رهگذر ائتلاف نامعمول محافظه‌کاران و لیبرال‌ها، به بن‌بست خورد.  افزایش ناگهانی هزینه‌های بیمۀ رفاهی و پرونده‌های در جریان در دهۀ 1960، اصلاحات رفاهی را ضروری ساخت. بااین‌حال، مدافعان اصلاح، درصد پایین بودجۀ فدرال برای ای.اف.دی.سی (یک‌درصد)، سطح پایین و بی‌ثباتی مزایا و درصد بالای امریکایی‌های اعانه‌بگیر (نزدیک پنج‌درصد) را نادیده می‌گیرند. همچنین، آن‌ها در مورد میزان وابستگی اقتصادی بلندمدت و کلاهبرداری بیمه‌ای اغراق می‌کنند و این واقعیت را نادیده می‌گیرند که نزدیک 70درصد اعانه‌بگیران کودک هستند.

ناکامی در اصلاح ای.اف.دی.سی در دهۀ 1970، به تغییرات بیشتر در سال 1981 انجامید و دسترسی به مزایا را محدود کرد و ایالت‌ها را ترغیب کرد که برنامه‌های مشوق کار ایجاد کنند. خانواده‌هایی که پدرشان به‌دلیل خدمت نظامی غایب هستند و سرپرستانی که در اعتصاب به‌سر می‌برند، دیگر مستحق به‌شمار نمی‌آمدند. تعریف «کودک وابسته» محدود شد؛ ایالت‌ها در زمان پذیرش می‌توانستند فرد مستحق را ملزم به جست‌وجوی کار کنند. استحقاق به بالاتر نرفتن درآمد از 150درصد استاندارد نیاز در ایالت‌ها مشروط شد و توالی کسری تعرفه‌ها تغییر کرد. همچنین ایالت‌ها توانستند منابع درآمدی برخی از خانوارها را که پیش‌تر لحاظ نمی‌شدند، به حساب آورد.

از سال 1970 تا سال 1996، ای.اف.دی.سی به‌سبب کسر مزایا و ناتوانی در همراهی با تورم کمک‌های مالی ای.اف.دی.سی بین 18 تا 68درصد ارزشان را ازدست دادند. در سال 1995، حداکثر کمک مالی ای.اف.دی.سی به اندازۀ 8.6 تا 46.1درصد از درآمد سرانه و مجموع مزایای ای.اف.دی.سی و بن غذا به اندازۀ 41 تا 85درصد از آستانۀ فقر تعیین‌شده از سوی دولت فدرال بود.

و نیز بینید: فرهنگ وابستگی؛ فقر؛ اعانۀ موقت به خانواده‌های نیازمند

بیشتر بخوانید

- Patterson, James. 2000. America’s Struggle against Poverty in the 20th Century. Cambridge, MA: Harvard University Press

- Piven, Frances and Richard Cloward. 1993. Regulating the Poor: The Functions of Public Welfare. New York: Vintage

   [1] maternalist

[2] Progressive Era: دوره‌ای از عمل‌باوری اجتماعی و اصلاحات سیاسی گسترده در سراسر ایالات متحده از دهۀ 1890 تا دهۀ 1920 است. اهداف اصلی جنبش پیشرفت‌خواه، عبارت‌اند از: ریشه‌کن‌کردن مشکلات برآمده از صنعتی‌شدن، شهرنشینی، مهاجرت و فساد و دولت. [م.]

 [3] Work Incentive Program

[4] right to welfare

 5] Family Assistance Plan