بیان مسأله

توسعه فرهنگی عادلانه، یکی از مهمترين اهداف نظام اسلامی و آمايش سرزمینی فرهنگی، نوعی برنامه­ريزي توسعه فرهنگی برای نیل به این هدف است. نحوه پراکندگی مؤسسات و خدمات فرهنگی، نوع فعالیت آن ها، چگونگی و کیفیت فعالیت آن ها در سطوح مختلف جغرافیایی کشور، یکی از دغدغه های مدیران فرهنگی جهت برنامه ریزی فرهنگی است. مؤسسات فرهنگی در حوزه قرآن و عترت نیز از این قاعده مستثنی نیستند. در ایران موسسه های فرهنگی قرآن و عترت زیادی وجود دارند که مجوز خود را از معاونت قرآن و عترت وزارت متبوع گرفته و ذیل آن فعالیت می کنند. اما این مؤسسات بر اساس شاخص های مختلف نیازمند آمایش و بررسی آماری و امثالهم دارند. بنابراین هدف اول این تحقيق، بررسی آمایشی مؤسسه های قرآن و عترت کشور بر اساس وضعيت توزیع منطقه­اي در استان های مختلف کشور(به تفکیک استان و شهر، اقوام، اقلیت­ها و..)، شاخص های جمعیتی، اقلیمی، فرهنگی و ... است. هدف دوم این است که این مؤسسه ها بر اساس شاخص های آمایشی رتبه­بندی شوند. در نهایت باید مسائل مختلف آن ها شناسایی و راهبردهای توانمندسازی آن ها ارائه شود. بنابراین پرسش های این تحقیق عبارت اند از: 1. وضعیت توزیع مؤسسات قرآنی در کشور با توجه به شاخص­های جغرافیایی، جمعیتی، ملی و منطقه­ای چگونه است؟ و 2. وضعیت مطلوب آمایشی جهت توانمندسازی مؤسسه های قرآنی چیست و راهبردهای توانمند سازی در این حوزه چه هستند؟