مجازات تعلیقی[1] ، دوره‌ای از آزادی مشروط است که به برخی متخلفان جنایی در زمان محکومیت‌شان اعطاء می‌شود. مجازات تعلیقی، شامل تعلیق حکم حبس است، مشروط بر اینکه فرد خلافکار به برخی شرایط به هنگام دوره نظارت در اجتماع تن دهد. اگر مجرم هرکدام از این شرایط آزادی را زیر پا بگذارد، مجازات تعلیقی لغوشده و متخلف جهت گذراندن حکمش برای قانون‌شکنی اولیه به زندان بازگردانده می‌شود. دادگاه‌ها اغلب مجازات تعلیقی را به کسانی می‌دهند که باور دارند، دارای حداقل خطر برای جامعه هستند، مثل نوجوانان و مجرمانی که بار اول مرتکب جرم شده‌اند. بسیاری از متخلفان، به‌جای قرارگرفتن تحت هرگونه کنترل تأدیبی، تحت مجازات تعلیقی هستند.

افرادی که در شرایط مجازات تعلیقی هستند، تحت نظارت یک مأمور دادگاه که به مأمور امور یا متصدی مجازات تعلیقی معروف است، قرار می‌گیرند. مأموران مجازات تعلیقی، نقشی دوگانه را انجام می‌دهند؛ آن‌ها با ارتباط‌دادن متخلفان با منابع جامعه، به آن‌ها کمک می‌کنند، درحالی‌که برای زیرنظرگرفتن تخلف از شرایط آزادیشان بر آن‌ها نظارت نیز دارند. میزان نظارت بر اساس شرایط تعیین‌شده توسط دادگاه متفاوت است. برای مثال، متخلفانی که کم‌خطر تلقی می‌شوند، ممکن است حکم‌شان گزارش ماهانه به مأمور ناظر حکم باشد، درحالی‌که افرادی که خطر بیشتری برای جامعه دارند، ممکن است شامل نظارت الکترونیکی و گزارش‌دهی در دفعات بیشتر شوند.

شرایط مجازات تعلیقی، شامل این انتظار است که فرد محکوم، دیگر از قانون تخطی نخواهد کرد، اما محدود به آن نیست. شرایط معمول شامل گزارش‌دهی به مأمور ناظر، عمل به دستورات دادگاه مثل پرداخت جریمه‌ها و هزینه‌های دادگاه و حفظ شغل است. شرایط دیگر، معمولاً به تناسب سابقه خاص فرد، مورد عفو تعیین می‌شود؛ برای مثال، از متخلفی که برای رانندگی در حین مستی محکوم شده است، انتظار می‌رود که از خرید، تملک و مصرف الکل خودداری کند.

  مجازات تعلیقی در ابتدا، به‌عنوان جایگزینی برای مجازات صادر می‌شد، در مواردی که باور بر این بود که فرد محکوم می‌تواند با گذراندن موفق دوره‌ای از بازداشت، اصلاح شود. درحالی‌که سوابق مجازات تعلیقی در حقوق عرفی انگلیس وجود دارد، مجازات تعلیقی به شکل کنونی‌اش به سال 1841 بازمی‌گردد که یک کفاش اهل بوستون، به‌نام جان آوگوستوس[2]، داوطلب شد تا به متخلف محکومی که به نظرش می‌توانست از انجام اعمال مجرمانه بیشتر بازداشته شود، کمک‌کرده و بر وی نظارت داشته باشد. آن متخلف با موفقیت اصلاح شد و سایر افراد از نقش راهنمای آوگوستوس برای داوطلب‌شدن در کمک به اصلاح متخلفان محکوم‌شده، پیروی کردند. ماساچوست نخستین ایالتی بود که قانون مجازات تعلیقی را در سال 1878، تصویب کرد و سایر ایالت‌های امریکا تا سال 1925، به پیروی از این قانون تن دادند. مجازات تعلیقی در انواع مختلف، به شکل بین‌المللی از اوایل دهة 1900، به‌طور گسترده مورد استفاده قرار گرفت.  نگرانی‌های اخیر، در مورد سرریزشدن جمعیت در بازداشتگاه‌ها و زندان‌ها، توجه به مجازات تعلیقی به‌عنوان جایگزینی برای صرفه‌جویی در هزینه به‌جای حبس را دوباره زنده کرد. این مسئله به اجرای برنامه‌های نظارت شدید (آی.اس.پی‌ها)[3] در تلاش برای گسترش استفاده از مجازات تعلیقی برای محکومان دارای جرایم شدیدتر منجر شد. درحالی‌که برنامه‌های نظارت شدید بر اساس حوزه‌های قضایی متفاوت است، ویژگی عمومی آن‌ها، ارتباط مکرر بین زندانیان عفوشده و مأموران ناظر است، استفاده از نظارت الکترونیکی برای تقویت منع رفت‌وآمد یا حبس خانگی و استفاده بیشتر از برنامه‌های درمانی نیز از ویژگی‌های دیگر مجازات تعلیقی سنتی است.  جولی ال گلوباکار[4]

و نیز ببینید: تأدیب در اجتماع؛ جرم؛ نابرابری محکومیت‌ها

بیشتر بخوانید:

Hamai, Koichi, Renaud Villé, Robert Harris, Mike Hough, and Ugljesa Zvekic, eds. 1995. Probation round the World: A Comparative Study. New York: Routledge

    [1] . Probation

  [2] . John Augustus

 [3] . intensive supervision programs (ISPs)

 [4] . Julie L. Globokar