اصطلاح «قوانین سیاهان[1]»، به مجموعه‌ای از قوانین اشاره دارد که به منظور محدودکردن حقوق شهروندی بردگان آزادشده و دیگر افریقایی‌تباران وضع شد. این قوانین، معمولاً با مجموعۀ متنوعی از قوانین محلی و ایالتی که از سال 1865 تا سال 1866، در پی لغو برده‌داری در پایان جنگ داخلی ایالات متحده، در ایالت‌های جنوبی به تصویب رسیدند، پیوند خورده است. این قوانین، سه هدف را دنبال می‌کردند. نخست اینکه، تحرک اجتماعی، شغلی و مکانی امریکایی‌های افریقایی‌تبار را محدود کنند. این قوانین که از این ایالت به آن ایالت و از این قلمروی محلی به آن قلمروی محلی متفاوت بودند، به‌طور کلی بردگان آزادشده را از حق رأی، ازدواج با سپیدپوستان، حمل سلاح و یا جمع‌شدن پس از غروب آفتاب، محروم می‌کردند. برخی دیگر از قوانین، سیاه‌پوستان را از خرید و اجارۀ ملک در مناطقی که پیش‌تر در آن‌ها حق خرید و اجارۀ ملک داشتند، منع می‌کردند و برخی دیگر سیاه‌پوستان را از اقامۀ شهادت علیه سپیدپوستان در دادگاه محروم می‌کردند.

دوم، قوانین سیاهان در پی آن بود که برده‌داری را به شکلی نهانی بازتولید کند. مانند، افریقایی-امریکایی‌هایی که شغل خود را رها می‌کردند، ممکن بود بازداشت و زندانی و به کار اجباری واداشته شوند. همچنین افریقایی-امریکایی به‌سبب تخلفات مشابه دیگر، مانند تخلف از ساعات خاموشی یا انجام حرکات توهین‌آمیز و زننده، ممکن بود دستگیر یا جریمه شوند. سیاست‌مدران جنوبی، از طریق حبس ناعادلانه و به بندگی درآوردن سیاه‌پوستان بدهکار، در تلاش بودند تا حد امکان، نسخۀ تازه‌ای از برده‌داری را بیافرینند.

سوم اینکه، این قوانین درصدد بودند که برتری سپیدپوستان را تقویت کنند و به شکلی نمادین، منزلت پایین‌تر سیاه‌پوستان در ایالات متحده را بازتاب دهند. برای مثال، در می.سی.سی.پی، راه‌آهن «بردگان آزادشده، کاکاسیاه‌ها یا دورگه‌ها را از ورود به واگن‌های درجه یک که برای استفادۀ سپیدپوستان اختصاص داده شده است»، منع کرد. خلاصه اینکه، قوانین سیاهان تضمین می‌کردند که امریکایی‌های افریقایی‌تبار، به جایگاه خود در جامعه امریکا واقف‌اند.

 رئيس‌جمهور اندرو جانسون[2] که خود از سپیدپوستان برترانگار و از حامیان حقوق ایالات بود، جنوبی‌ها را در تدوین پیش‌نویس قوانین سیاهان تشویق کرد. درواقع، همۀ فرماندارانی که جانسون برای ادارۀ ایالت‌های جدید جنوبی منصوب می‌کرد، با حق رأی سیاهان مخالف بودند و می‌کوشیدند که حقوق و آزادی‌های مدنی امریکایی‌های افریقایی‌تبار را محدود کنند. بااین‌حال، کنگرۀ آن زمان که به دست جمهوری‌خواهان افتاده بود، از تحمیل قوانین سیاهان به‌خشم آمد و درنتیجه، در ایالت‌های جنوبی، حکومت‌نظامی برقرار کرد. این کار مؤثر افتاد و به لغو قوانین سیاهان (1865-1866) و بازسازی رادیکال جنوب (1867-1877) انجامید.

  قوانین سیاهان، منحصر به دوران پس از جنگ نبودند. به‌واقع، سابقۀ این قوانین به مقرراتی می‌رسد که از زمان پایه‌گذاری ایالات متحده وجود داشتند و به ضرر امریکایی‌های افریقایی‌تبار تبعیض اعمال می‌کردند. بارزترین مصداق این قضیه، تصمیم سال 1790 کنگره، به منحصرکردن شهروندی به سپیدپوستان بود. قوانین دیگر، دسترسی به مشاغل را برای افریقایی-امریکایی‌ها محدود کرد، مانند قانون سال 1810 که افریقایی‌تبارها را از نامه‌رسانی منع می‌کرد. 

بااین‌حال، بسیاری از این قوانین، بیشتر محلی بودند و هدف از وضع‌شان کنترل مناطقی بود که امریکایی‌های افریقایی‌تبار می‌توانستند در آن‌ها زندگی کنند. برای مثال، در سال 1717، سیاهان آزادشده از سکونت در کلیۀ شهرک‌ها یا مستعمرات ایالت کنتیکت[3] منع شدند و یکی از قوانین آغازین کارولینای شمالی در این زمینه، سیاهان آزادشده را ملزم کرد که نام و نشان‌ خود را ثبت کنند و اوراقی را که مبین منزلت حقوقی‌شان بود، همیشه همراه خود داشته باشند. همچنین سیاهان آزادشده را ملزم کردند، لباسی بر تن کنند که روی آن نوشته شده بود: «آزاد». هر سیاه آزادشده‌ای که ثبت‌نام نمی‌کرد یا اوراق شناسایی‌اش را به همراه نداشت، ممکن بود دستگیر و به‌عنوان برده فروخته شود.

  قوانین ممنوع‌کنندۀ ازدواج میان‌نژادی، حتی تاریخچه طولانی‌تری دارند. در سال 1662، مجلس ویرجینیا، قانونی وضع کرد که به‌موجب آن، کودکان زنان سیاه‌پوست، باید به فراخور وضع مادرشان نوکری می‌کردند. این قانون، فرزندان پدران سفید و مادران سیاه را برده به‌حساب می‌آورد. در سال 1691، ویرجینیا متممی به این قانون اضافه کرد که مقرر شد هر زن انگلیسی آزادی که کودک دورگه به دنیا آورد، باید جریمه‌ای معادل 15 پوند پرداخت نماید یا به‌مدت 5 سال کلفتی کرده و فرزندش نیز تا 30 سالگی نوکری کند. این قوانین در مستعمرات دیگر نیز الگوبرداری شد. به‌عنوان مثال، در سال 1664، مریلند قانونی وضع کرد که زنان سپیدپوست را از ازدواج با بردگان سیاه‌پوست منع می‌کرد. هر زنی که این قانون را نقض می‌کرد، بایستی مادام‌العمر به خدمت ارباب شوهر برده‌اش در می‌آمد. افزون‌براین، فرزندان حاصل از این ازدواج نیز برده می‌شدند. 

قوانین سیاهان، همان قوانین جیم کرو[4] نیستند. جیم کروئیسم[5]، گرچه در نیت و عمل مشابه قوانین سیاهان بود، در سال 1890، در واکنش به پایان بازسازی رادیکال آغاز شد. این قوانین متأخرتر که بر پایۀ ورزه‌های برآمده از قوانین سیاهان استوار بودند و آن‌ها را گسترش دادند، با اقدامات کنترل‌گرانۀ غیررسمی، نظیر زجرکشی، ضرب‌وشتم و دیگر اشکال آزار و اذیت همراه شدند. این اقدامات تا پیش از جنبش حقوق شهروندی در دهه‌های 1950 و 1960، همچنان پشتوانۀ قانونی داشت.

  و نیز ببینید: جیم کرو؛ زجرکشی؛ ازدواج میان‌نژادی؛ نژادپرستی

بیشتر بخوانید

Franklin, John Hope and Alfred A. Moss Jr. 1994. From Slavery to Freedom: A History of African Americans. 7th ed. New York: McGraw-Hill

Woodward, C. Vann. 2001. The Strange Career of Jim Crow. Commemorative ed. New York: Oxford University Press

  [1] Black Codes

[2] Andrew Johnson

 [3] Connecticut

[4] Jim Crow

 [5] Jim Crowism