«این گناهی است که مسبب هر شر ممکنی است و به همان اندازه، برای اخلاق و سلامتی پارسایان مضر است. این فرزند طمع، برادر بی‌عدالتی و پدر شرارت است. عامل ویران‌کنندة بسیاری از خانواده‌های ارزشمند، خدشه‌دارکنندة عمدة عزّت یک مرد و علت خودکشی بوده است... . قمارباز موفق، شانس خوب خود را تا زمانی که بدشانسی بر آن سبقت بگیرد، به پیش می‌برد؛ قمارباز شکست‌خورده، به امید جبران بدشانسی‌های پیشین، از بد به بدتر می‌رود؛ با بی‌چارگی زیاد، به هر چیزی یورش می‌برد؛ و همه چیزش را از دست می‌دهد. در یک کلمه، دستاورد اندکی از طریق این عمل شنیع حاصل می‌آید (سود، اگر سودی در کار باشد، پراکنده شده است)، درحالی‌که هزاران نفر صدمه دیده‌اند.»

                                          جرج واشنگتون در نامه‌ای به برادرزاده‌اش، 15 ژانویه 1783

  پدر کشور[2]، 225 سال بعد از نگاه به فرزندش، ناامید خواهد شد. لاتاری‌های قانونی در 41 ایالت، مسابقه اسب‌دوانی[3] در 43 ایالت، این‌ها حتی برای واشنگتون نیز آشنا خواهند بود؛ اما یک‌ربع قرن اخیر، شاهد انفجاری در دسترس بودن شکل‌های دیگر قمار [1]بوده است، با کازینوهای کامل در 10 ایالات و 16 قلمرو[4] دیگر، اتاق‌های ورق‌بازی[5] در 5 ایالت و هزاران ماشین قمار (ویدئو پوکر و غیره) در فروشگاه‌های رفاه و مکان‌های دیگر در 6 ایالت؛ این‌ها تنها اشکال قانونی قمار هستند. شرط‌بندی‌های ورزشی که حداقل 90درصد آن، توسط سازمان‌دهندگان[6] غیرقانونی اداره می‌شود، می‌تواند تا 380 میلیارد دلار در سال برسد (یک تخمین دسته‌پایین، نزدیک به 80 میلیارد دلار است). به تازگی اینترنت همة این اشکال قمار را در دسترس هر کسی، در هر جایی قرار داده است.

در ارزیابی تأثیر قمار مفید است که بین مکان‌ها -محله‌ها، شهرها و ایالت‌هایی که قمار قانونی در آن‌ها برگزار می‌شود- و افراد، تمایز قائل شویم. روی‌هم‌رفته، مدافعان قانونی‌شدن، هرگز استدلال نکرده‌اند که قمار به افراد سود می‌رساند، هرچند تبلیغات متعاقب آن، معمولاً به همین ایده جذب می‌شوند. در عوض، آن‌ها قمار را به مثابه بهبودی اقتصادی برای اجتماع عمومی ترویج می‌کنند. لاتاری‌ها و ماشین‌ها (ابزارهای قمار الکترونیک)، برای آموزش و پروژه‌های ارزشمند دولتی دیگر، پول فراهم خواهند کرد؛ کازینوها مرکز صنعتی شبیه گردشگری خواهند بود که بیکاری محلی را کاهش‌داده و به تجارت‌های محلی دیگر پول می‌رساند و به‌طور کلی اقتصاد محلی را بهبود می‌دهد. مخالفان استدلال می‌کنند که کازینوها تأثیرات منفی نیز بر منطقه خواهند داشت و موجب جذب جرم‌وجنایت و شاید تجارت‌های غیرقانونی دیگر، مانند روسپیگری و مواد مخدر، می‌شود.

  نتایج اشکال مختلف قانونی‌شدن، درهم آمیخته شده‌اند. درآمد ناشی از لاتاری‌ها، حتی زمانی که به آموزش اختصاص داده شده است، در اغلب موارد، تنها به دولت‌ها اجازه داده است که از منابع دیگر درآمد بکاهند و ازاین‌رو، بار مالیاتی را بر دوش بازیکنان لاتاری می‌اندازد که به‌طور نامتناسبی از صف‌های فقرا، سیاه‌پوستان و افراد بی‌سواد یا کم‌سواد می‌آیند. لاتاری‌ها به‌طور مؤثری، به‌صورت مالیاتی پس‌رونده[7] عمل می‌کنند؛ اما به هر صورت، کازینوها بیکاری را کاهش می‌دهند (اگرچه این امر برای کازینوهای قبیله‌ای برقرار نیست)، و شغل‌های کازینو، به‌طور کلی، شغل‌های خوبی بوده و بهتر از آن‌هایی است که این استخدام‌شوندگان می‌توانند در جایی دیگر بیابند. کازینوها ارزش املاک تجاری را بالا می‌برند، به‌ویژه املاک نزدیک کازینوها، اما ارزش املاک مسکونی را بالا نمی‌برند. ورود کازینوها، به‌خصوص برای نواحی که به‌لحاظ اقتصادی در رکود هستند، می‌تواند جرقه تجدید حیات اجتماع را بزند، اما اثر خالص آن بر تجارت، همواره شبیه اثر گردشگری عمومی نیست که با شکوفاشدن رستوران‌ها و مغازه‌های محلی همراه است. در اغلب موارد، همان‌گونه که تاریخ شهر آتلانتیک نشان می‌دهد، تجدید حیات بر بخش‌های محدودی از منطقه تأثیر می‌گذارد. بیست سال پس از بازشدن کازینوهای پرزرق‌وبرق، تعداد بارها و رستوران‌ها 80درصد کاهش‌یافته بودند و بیشتر کاسبی‌هایی که تا چند قدم آنورتر از کازینوها دوام آوردند، نزول‌خورها و بنگاه‌های رده‌پایین دیگر بودند، ساحل طلایی و منطقه فقیرنشین، با فاصله­ای اندک بین آن‌ها.

  تا جایی که به مشکلات همراه با جرم و نظایر آن مربوط است، شواهد، به‌ویژه شواهد مبتنی بر علیت مستقیم، وجود ندارد. برخی از مراکز قمار -برای مثال، شهر آتلانتیک و لاس‌وگاس- نرخ‌های بالایی از سرقت اموال دارند، چراکه همچون نواحی توریستی بدون قمار، اتاق‌های هتل‌ها، خودروها و خودگردشگرها، اهداف جذابی برای سرقت ایجاد می‌کنند. جرایمی که بازندگان در قمار -برای ازدست‌دادن پول ناامید شده‌اند- مرتکب می‌شوند، احتمالاً جرایمی غیرخشن بوده -اغلب اختلاس و تقلب در چک- و تأثیر زیادی بر نواحی محلی ندارند. همچنین شواهدی وجود ندارد که قمار به اشکال دیگر، پژمردگی اجتماعی[8] می‌افزاید.

اگر قمار در مناطقی که قانونی‌شده، مشکلی ایجاد نکرده و از برخی لحاظ سودآور باشد، در مورد تأثیراتش بر خود قماربازان مشابه این مطلب را نمی‌توان گفت. بیشتر افرادی که قمار می‌کنند، پول می‌بازند؛ نتیجه‌ای که توسط احتمالات تضمین شده است: در بلندمدت، قمارخانه می‌برد و قماربازان درمجموع بازنده‌اند. علاوه بر این، بازی‌هایی که بیشتر انجام می‌شوند، لاتاری‌های دولتی، بیشترین درصد موجود برای قمارخانه را برمی‌دارند. بااین‌حال، بیشتر افرادی که قمار می‌کنند، می‌گویند که این کار را برای لذت انجام می‌دهند و نه برای بردن پول (71درصد در برابر 21درصد) و باخت‌های خود را به‌صورت هزینه‌ای، مشابه آنچه صرف تفریحات دیگر می‌کنند، می‌بینند.

در هر صورت، قمار برای برخی افراد، مشکل ایجاد می‌کند. در چرخه‌ای نوعی، حتی اگر قمارباز با برد آغاز کند، درنهایت خواهد باخت و در ادامه به امید بی‌حساب‌شدن، بیشتر قمار می‌کند؛ باخت‌های بیشتر، به تلاش‌هایی برای جبران‌کردن منتهی می‌شود که در آن، قمارباز به سراغ منابع مالی دیگر می‌رود (در مارپیچ نزولی که اگر موذیانه است منطقی نیز هست)، از پس‌اندازها، پولی که باید خرج هزینه‌های خانه بشود (رهن، کرایه، غذا)، سپس بدهی کارت اعتباری، وام‌ها و حتی جرم. مشکلات ملازم قمار، می‌توانند شامل ازدست‌دادن شغل، ورشکستگی، طلاق، بازداشت، استفاده از مواد مخدر و خودکشی بشوند که همة آن‌ها، نه تنها خود قمارباز، بلکه خانواده او و دیگران را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهند.

  تخمین وقوع این نوع از قمار، دشوار است. محققان می‌بایست بر خودگزارش[9]‌های افراد از رفتارهای خجالت‌آور، شرم‌آور و حتی مجرمانه تکیه کنند و آن گزارش‌ها، تاحدی باید در تعریف شرایط و انتخاب چارچوب زمانی، دلبخواهانه باشند. بیشتر تحلیل‌ها بین قمار «مسئله‌دار» با قمار «آسیب‌شناختی»، بر طبق تعداد معیارها از میان 10 معیار لیست‌شده در راهنمای معتبر تشخیصی و آماری اختلال‌های روانی[10] (مانند وسواس ذهنی، تعقیب‌کردن، دروغ‌گفتن)، تمایز قائل می‌شوند. محققان همچنین، هم وقوع «عمری»[11] (اینکه آیا فرد هرگز قمارباز آسیب‌شناختی یا مسئله‌دار بوده است یا نه) و هم وقوع در «سال گذشته» را تخمین می‌زنند. دامنه جمعیتی که برای قمار آسیب‌شناختی تخمین‌زده می‌شود، بین 8/0 تا 5/1درصد متغیر است و برای قمار مسئله‌دار، تخمین‌ها در حدود 5/3درصد انباشته می‌شوند. البته تخمین‌های سال گذشته، پایین‌تر هستند: 6/0 تا 2/1درصد برای قمار آسیب‌شناختی و 9/1 تا 7/3درصد، برای قمار مسئله‌دار. تفاوت بین نرخ‌های عمری و سال گذشته -هرجا بین 50 تا 300درصد- خاطرنشان می‌کند که بیشتر یا عمده قماربازان مسئله‌دار، چه از طریق برنامه‌های خوداصلاحی و چه تنها با بالارفتن سن، بر مسئله غلبه کرده‌اند. این نرخ‌های وقوع، به معنی 3 تا 8 میلیون امریکایی است که مسئله یا مشکل قمار دارند. اعدادی که به مراتب کمتر از اعتیادهای دیگر نظیر الکل و مواد مخدر هستند؛ اما هنوز مسئله‌ای اجتماعی را تشکیل می‌دهند.

بدون شک، برخی از علل قمارهای مسئله‌دار و آسیب‌شناختی در درون افراد، روان‌شناسی آن‌ها و حتی شیمی در مغز آن‌ها نهفته است؛ اما قمار، تحت تأثیر عوامل خارجی اجتماعی، به‌خصوص در دسترس بودن آن، ساختار خودبازی و موقعیت اجتماعی قمارکننده نیز قرار دارد. 

هرچه قمار بیشتر در دسترس قرارگرفته، تعداد قماربازان مسئله‌دار بیشتر شده است. تعداد قماربازان مسئله‌دار و آسیب‌شناختی در نواحی که در 50 مایلی کازینوها هستند، دو برابر است. بازی‌هایی که پرداخت سریع‌تری دارند، با احتمال بیشتری قمارکنندگان را «به دام می‌اندازند». در گذشته، یک قمارکننده بر سر مسابقه اسب‌دوانی، مجبور بود نیم‌ساعت بین شرط‌بندی‌ها منتظر بماند. هم‌اکنون، فرد می‌تواند به‌طور قانونی از کنار مسیر، از اتاق بیرون از مسیر و حتی از خانه، بر روی مسابقات در مسیرهای مختلف، شرط‌بندی کند و در بسیاری از مسیرها، فرد می‌تواند با ماشین‌های اسلات[12] نیز بازی کند. بازی‌های کازینو (بلک‌جک، کرپس، رولت)، پرداخت در دقیقه را عرضه می‌کنند. در ماشین‌های اسلات، ویدئو پوکرها، وسایل بازی الکترونیک دیگر، بازیکن می‌تواند 10 تا 12 بازی در دقیقه انجام دهد. مهم‌تر از این، با ماشین‌هایی که در فروشگاه‌های معمولی در دسترس هستند، قمارکنندگان مجبور نیستند که سفر خاصی انجام بدهند، آن‌گونه که مجبور بودند به کازینو بروند. یک روان‌شناس لاس‌وگاسی، این ماشین‌ها را کوکائین و کرک قمار خوانده است.

 اینترنت همة اشکال قمار، حتی ماشین‌های ویدئو پوکر در فروشگاه‌های رفاه 7-یازده[13]، را نیز در دسترس‌تر کرده است. عوامل مختلفی در مورد قمار اینترنتی به این موضوع اشاره دارند که این نوع از قمار، قمار مسئله‌دار را افزایش خواهد داد. در هر صورت، به‌دلیل جدید بودنش، شواهد مربوط به تأثیر آن اندک هستند. اینترنت به قمارکنندگان، همة اشکال قمار به جز لاتاری‌های دولتی را عرضه می‌کند. قماربازان اینترنتی، می‌توانند در سایت‌های مختلفی به‌طور هم‌زمان در هر ساعتی و در هر مکانی (خانه، مدرسه یا کار) بازی کنند. گمنامی و داشتن حریم خصوصی در اینترنت، به قمارکننده اجازه می‌دهد تا مسئله را مخفی نگه‌دارد. کازینوهای ساختمانی[14]، کارکنان را آموزش می‌دهند تا قمارباز مسئله‌دار را در میان مشتریان و مستخدمان شناسایی کنند و حتی سازمان‌دهندگان غیرقانونی قمار، ممکن است تلاش کنند تا به قمارباز مسئله‌دار کمک کنند، مداخله‌هایی که در سایت‌های اینترنتی ممکن نیست. درنهایت، اینترنت بیشتر در دسترس جوان‌هاست، کسانی که در خطر بیشتری برای تبدیل‌شدن به قماربازان مسئله‌دار قرار دارند. 

پیوند حیاتی برای قمار اینترنتی، می‌تواند شرکت‌های کارت اعتباری باشد. مهم‌ترین عاملی که به قمارکنندگان بازنده اجازه می‌دهد تا به قماربازانی مسئله‌دار یا آسیب‌شناختی تبدیل شوند، دسترسی به اعتبار است. اگر شرکت‌های کارت اعتباری و شرکت‌های انتقال پول اینترنتی، شبیه پیپال[15]، پرداخت سایت‌های قمار را محدودکرده یا ممنوع کنند، برای بازیکنان بسیار دشوارتر خواهد بود تا بعد از ازدست‌دادن پول، به قمار ادامه دهند. چنین ممنوعیتی در مرکز قانون اجرای قمار اینترنتی غیرقانونی[16] (UIGEA)، در سال 2006 بود که پیوند بین نهادهای مالی ایالات متحده و سایت‌های قمار بیرون از کشور را هدف گرفته بود. تا زمان نوشته‌شدن این متن، تأثیر UIGEA بر قمار، چه آسیب‌شناختی و چه معمولی و بر کازینوهای روی زمین، نامعلوم مانده است.

 جی لیوینگستون[17]

  همچنین رجوع شود به: ورشکستگی شخصی؛ کجروی؛ ارزش‌ها

برای مطالعه بیشتر

American Gaming Association. 2006. “State of the States, the AGA Survey of Casino Entertainment.” Retrieved December 26, 2007 (http://www.americangaming.org/ assets//files/2006_Survey_for_Web.pdf)

National Gambling Impact Study Commission. 1999. “Final Report.” Retrieved December 26, 2007 (http://govinfo .library.unt.edu/ngisc/reports/fullrpt.html)

National Research Council. 1999. Pathological Gambling: A Critical Review. Washington, DC: National Academies Press

Pew Research Center. 2006. “Gambling: As the Take Rises, So Does Public Concern.” Retrieved December 26, 2007 (http://pewresearch.org/assets/social/pdf/Gambling.pdf)

Shaffer, Howard J., Matthew N. Hall, and Joni Vander Bilt. 1997. Estimating the Prevalence of Disordered Gambling Behavior in the U.S. and Canada: A Meta-analysis. Boston: President and Fellows of Harvard College

Washington, George. 1938. The Writings of George Washington from the Original Manuscript Sources, 1745–1799, vol. 26, p. 40, edited by J. C. Fitzpatrick. Washington, DC: U.S. Government Printing Office

[1] gambling

 [2] منظور جرج واشنگتون، یکی از پدران بنیان‌گذار ایالات متحده و نخستین رئیس‌جمهور آن است (م).

 [3] منظور مسابقات اسب‌دوانی است که با شرط‌بندی همراه است (م).

 Indian Lands [4]: منظور نواحی است که از طریق یک قرارداد یا حکم اجرایی یا قضایی، توسط دولت فدرال به‌عنوان قلمرویی که در آن، قبایل امریکایی بومی اقتدار دولتی دارند، به رسمیت شناخته شده است (م).    

[5] Card rooms

[6] bookmakers

[7] در مالیات پس‌رونده، نرخ درصد مالیات، هم‌زمان با افزایش درآمد، کاهش می‌یابد (م).

 [8] social blight

 [9]  self-reports

[10] Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders

[11] lifetime

Slot machines [12]: نوعی از ماشین‌هایی هستند که برای قمار استفاده می‌شود (م).

 [13] یک زنجیره‌ای از فروشگاه‌های رفاه است که مدیریت آن در دالاس امریکاست و بیش از 58 هزار فروشگاه در 17 کشور دارد (م). 

brick-and-mortar [14]: منظور کازینوهایی است که ساختمان فیزیکی دارند و به‌صورت مجازی نیستند (م).

  [15] PayPal

 [16] Unlawful Internet Gambling Enforcement Act

 [17] Jay Livingston