سلامت‌بانی و دسترسی بدان
سلامت بانی و دسترسی به آن [1] چندین شاخص سطح دسترسی به سلامت‌بانی را اندازه می‌گیرد. یکی از این شاخص‌ها در دوره‌ای یک‌ساله بر پوشش سلامت‌بانی برای گروهی از افراد، و نیز اینکه آیا این افراد با پزشکی دیدار یا به بخش اورژانسی مراجعه کرده‌اند یا خیر، تمرکز می‌کند. افزون‌براین، تعیین اینکه چه‌کسانی از خدمات سلامت‌بانی پیشگیرانهٔ خاص مانند خدمات دندان‌پزشکی، داروهای تجویزی، پستان‌نگاری[2]، غربالگری سرطان، و پاپ‌اسمیر استفاده کرده‌اند نیز دسترسی به سلامت‌بانی را می‌سنجد.
حدود ۱۷ درصد از افراد بالغ ۱۸ تا ۶۴ ساله از خدمات معمول سلامت‌بانی محروم‌اند. به‌طور میانگین در هر سال، حدود ۱۶ درصد از افراد بالغ نه پزشکی را می‌بینند، نه به بخش اورژانس مراجعه می‌کنند، و نه سلامت‌بانی خانگی دارند. همچنین در هر سال، حدود 2۰ درصد از امریکایی‌های ۱۸ تا ۶۴ ساله یک‌بار، و ۷ درصد آنها دو بار و بیشتر به بخش اورژانس مراجعه می‌کنند. دوسوم از بزرگسالان هرساله به دندان‌پزشک مراجعه می‌کنند. ۷۰ درصد از زنان بالای ۴۰ سال هر دو سال یک‌بار برای پستان‌نگاری، و ۷۹ درصد از زنان بالای ۱۸ سال هر سه سال یک‌بار برای پاپ اسمیر مراجعه می‌کنند.
نابرابری‌ها در دسترسی به سلامت‌بانی
سلامت‌بانی را ویژگی‌های اجتماعی معین، خاصه نژاد و طبقهٔ اجتماعی قشربندی می‌کند. رنگین‌پوستان کمتر احتمال دارد از خدمات معمول سلامت‌بانی برخوردار باشند. لاتینی‌تبارها ‐ خصوصاً مکزیکی‌ها ‐ بالاترین درصد محرومیت از پوشش بیمه را دارند: تقریباً یک‌سوم آنها از خدمات سلامت‌بانی معمول محروم‌اند. طی ۱۲ ماه گذشته، سیاه‌پوستان و سرخ‌پوستان بیش از سپیدپوستان به بخش اورژانس مراجعه کرده‌اند. مراجعهٔ اعضای همۀ گروه‌های اقلیت نژادی به دندان‌پزشک طی ۱۲ ماه گذشته، کمتر از سفیدپوستان بوده است. اقلیت‌ها، خاصه سیاه‌پوستان، کمتر از سپیدپوستان محتمل است که عمل جراحی قلب کنند، حتی وقتی ویژگی‌های بیمه و بیماری‌شان با سپیدپوستان یکسان باشد.
درصد چشمگیری از فقرا (2۳ درصد) و افراد نزدیک به خط فقر (22 درصد) از مراقبت پزشکی معمول بی‌بهره‌اند. در مقابل، ۱۴ درصد از افراد غیرفقیر از خدمات پزشکی معمول محروم‌اند. از هر پنج فقیر بالغ، یک نفر گزارش می‌کند که در سال گذشته پزشکی را ندیده، به بخش اورژانس مراجعه نکرده، و از سلامت‌بانی خانگی استفاده نکرده است. فقرا و افراد نزدیک به خط فقر بیشتر محتمل است که به بخش اورژانس مراجعه کنند تا مطب پزشک ‐ که منبع اصلی مراقبت پزشکی است ‐ خاصه زمانی‌که مستحق گرفتن «مدیکید»[3] باشند. در سال گذشته، ۱۳ درصد از فقرا و ۱۰ درصد از افراد نزدیک به خط فقر به بخش اورژانس مراجعه کرده‌اند، حال‌آنکه این رقم برای افراد غیرفقیر فقط ۵ درصد است. حدود ۴۰ درصد مشمولان مدیکید، دست‌کم یک‌بار، و 22 درصد آنها دست‌کم دو بار در سال به بخش اورژانس مراجعه می‌کنند. همچنین، احتمال دسترسی افراد بالغ فقیر به خدمات پیشگیرانه مانند خدمات دندان‌پزشکی، داروهای تجویزی، پستان‌نگاری، غربالگری سرطان، و پاپ‌اسمیر کمتر است.
عوامل تعیین‌کنندهٔ دسترسی به سلامت‌بانی
پوشش بیمهٔ سلامت و نبود آن تا حد زیادی شدت و ضعف دسترسی به سلامت‌بانی را رقم می‌زند. در سال 2۰۰۷، ۴۴٫۸ میلیون امریکایی بیمه نداشتند و بیشتر آنها یا دسترسی محدودی به سلامت‌بانی داشتند یا به‌کلی از آن محروم بودند. در سال گذشته، ۴۷ درصد از بزرگسالان بیمه‌نشده از منابع معمول سلامت‌بانی بی‌بهره بوده‌اند و ۳۸ درصد آنها هرگز به مراکز سلامت‌بانی مراجعه نکرده‌اند. این درصد ۳ برابر درصد بیمه‌شدگان است. همچنین، احتمال بهره‌مندی بزرگسالان بیمه‌نشده از خدمات پیشگیرانه‌ای مانند پستان‌نگاری و پاپ‌اسمیرها کمتر است.
هزینه‌ها نیز در دسترسی به سلامت‌بانی اثر می‌گذارند. نزدیک ۶ درصد از جمعیت به‌دلیل هزینه‌های بالای خدمات پزشکی ضروری قادر به استفاده از آن نبودند و این درصد در سال‌های گذشته روبه افزایش بوده است. افزون‌براین، ۸ درصد از امریکایی‌ها استفاده از خدمات پزشکی را به‌دلیل مشکلات مالی به تأخیر می‌اندازند. در میان بیمه‌نشدگان، درصد کسانی که به‌دلیل هزینه‌ها با دشواری دسترسی به سلامت‌بانی روبه‌رویند، حتی از این هم بالاتر است. پژوهشی نشان داده است در دوره‌ای یک‌ساله ۴۷ درصد از بیمه‌نشدگان به‌دلیل هزینه‌های سلامت‌بانی، جست‌وجو برای درمان را به‌تعویق انداختند و ۳۷ درصد آنها به‌دلیل هزینه‌ها، نسخه ای نگرفتند.
پیادها
موانعی که بیمه‌نشدگان در برخورداری از سلامت‌بانی با آنها مواجه‌اند، مستقیماً در سلامتی آنها تأثیر می‌گذارد. داشتن بیمهٔ سلامت نرخ مرگ‌ومیر را ۱۰ درصد تا ۱۵ درصد کاهش می‌دهد. بیمه‌نشدگان دسترسی کمتری به مراقبت پیشگیرانه دارند و بیماری‌شان دیرتر تشخیص داده می‌شود و زودتر در اثر سرطان می‌میرند. همچنین، بیمه‌نشدگان کمتر محتمل است که برای بیماری قلب حاد و مرگ‌آورشان زیر تیغ جراحی بروند. همچنین، ازآنجاکه نزد 2۰ درصد از بیمه‌نشدگان بخش اورژانس منبع معمول مراقبت است، احتمال اینکه آنان به‌دلیل پرهیزنکردن از بیماری در زمان مناسب در بیمارستان بستری شوند، بیشتر است.
بسیاری از افرادی که به‌دلیل هزینه‌ها در دسترسی‌شان به سلامت‌بانی با مانع روبه‌رو می‌شوند، استفاده از سلامت‌بانی ضروری را به تأخیر می‌اندازند یا از آنها صرف‌نظر می‌کنند و این مسئله ممکن است وضع سلامتشان را وخیم‌تر کند. از هر ۱۰ فرد بالغ، بیش از ۴ نفرشان گزارش داده‌اند به بیماری مزمنی مانند سرطان، بیماری قلبی، و دیابت مبتلایند. احتمال اینکه این افراد گزارش کنند خودشان یا یکی از اعضای خانواده‌شان به‌دلیل هزینه‌ها درمان را به تأخیر انداخته یا از آن صرف‌نظر کرده‌اند، بیشتر است؛ یعنی ۳۸ درصد آنها در مقایسه با 22 درصد از همتایان سالم‌ترشان. در پژوهشی دیگر، از میان ۱۳ درصدی که نیازهای بهداشتی‌شان برآورده نشده بود، ۷ درصد گزارش کردند این مسئله به‌دلیل هزینه‌ها بوده است.
و نیز ببینید: سلامت‌بانی و هزینه‌های آن؛ سلامت‌بانی و موانع ایدئولوژیک تغییر آن؛ سلامت‌بانی و بیمه.
بیشتر بخوانید:
Kaiser Family Foundation (2006). “The Uninsured and Their Access to Health Care”, Washington, DC: Kaiser Family Foundation. Retrieved December 27, 2007 (http://www.kff.org/uninsured/upload/The-Uninsured-and-Their-Access-to-Health-Care-Oct-2004.pdf)
Lasser, Karen E., David U. Himmelstein, and Steffie Woolhandler (2006). “Access to Care, Health Status, and Health Disparities in the United States and Canada: Results of a Cross-National Population-Based Survey”, American Journal of Public Health 96(7): 1300-1307
U.S. Department of Health and Human Services (2007). “Health, United States, 2007”, Hyattsville, MD: U.S. Department of Health and Human Services
[1] health care, access
[2] mammogram
[3] مدیکید (Medicaid) نوعی برنامهٔ سلامت‌بانی اجتماعی برای خانواده‌ها و افراد بی‌بضاعت در ایالات متحده است. این برنامه بزرگ‌ترین منبع تأمین بودجۀ خدمات پزشکی و سلامت برای اقشار کم‌درآمد ایالات متحده است. [م.]
