سلامت‌بانی و هزینه‌هایش[1] مسئولان هزینه‌های خدمات درمانی را به دو روش اصلی اندازه گیری می‌کنند: مخارج کل و مخارج هر نفر (سرانه). آنها مجموع مخارج را به دلار، یا به‌صورت درصدی از تولید ناخالص داخلی (جی‌دی‌پی)[2]، یا به‌صورت درصدی از نرخ رشد تولید ناخالص داخلی گزارش می‌کنند. مخارج سرانه اغلب به دلار و در قالب مجموع هزینه‌های پزشکی یا مجموع هزینه‌های ازجیب‌رفته[3]، یا به‌شکل درصدی از درآمد افراد گزارش می‌شود. آخرین روش اندازه‌گیری سهم فرد از هزینه‌هایی است که از جیب پرداخت می‌شود. همچنین، می‌توان مجموع مخارج و هزینه‌های سرانۀ سلامت را برآورد کرد.

 برآورد هزینه‌های سلامت‌بانی

مجموع مخارج با نرخ نگران‌کننده‌ای روبه افزایش است. در سال 2۰۰۳، رقم آن ۱٫۷ تریلیون دلار بود و بنا به برآورد دولت، میزان آن در سال 2۰۰۶ به ۲٫۱۶ میلیارد دلار و در سال 2۰۱۵ به بیش از ۴ تریلیون دلار می‌رسد. مجموع مخارج سلامت به‌عنوان درصدی از تولید ناخالص داخلی، از ۷٫۲ درصد در سال ۱۹۶۵ به ۱۶٫۲ درصد در سال 2۰۰۵ رسید و بنا به برآورد دولت در سال 2۰۱۵، این میزان به 2۰ درصد خواهد رسید. مخارج سلامت با نرخی پرشتاب‌تر از نرخ رشد کلی اقتصاد روبه رشد است. پیش‌بینی‌ها حاکی از آن است که مخارج سلامت بین سال‌های 2۰۰۶ تا 2۰۱۵، سالانه ۷٫۲ درصد رشد خواهد داشت، حال‌آنکه رشد سالانهٔ تولید ناخالص داخلی تنها ۴٫۹ درصد خواهد بود.

هزینه‌های سرانهٔ سلامت‌بانی نیز با نرخی پرشتاب روبه افزایش است. در سال 2۰۰۵، مخارج سرانهٔ سلامت ۷۱۱۰ دلار بود؛ یعنی بالاتر از رقم آن در سال 2۰۰۴ (۶۲۸۰ دلار). مخارج فردی تا سال 2۰۱۵ ممکن است به ۱۲٬۳۲۰ دلار برسد. هزینه‌های ازجیب‌رفته از ۶۴۷ دلار در سال ۱۹۹۹ به ۷۸۸ دلار در سال 2۰۰۴ رسید و پیش‌بینی می‌شود تا سال 2۰۱۵ به ۱۲۸۷ دلار برسد. ۳۵ درصد از مخارج سرانه از جیب پرداخته می‌شود.

تبیین‌های موجود در باب بالارفتن هزینه‌های سلامت‌بانی

  یکی از علل اصلی افزایش هزینه‌های خدمات درمانی افزایش هزینه‌های ارائۀ خدمات است. مراقبت بیمارستانی بیش از ۳۰ درصد از مخارج ملی حوزهٔ سلامت را به خود اختصاص می‌دهد. در سال 2۰۰۳، هزینه‌های بیمارستانی ۵۵۱ میلیارد دلار بود و پیش‌بینی شد تا سال 2۰۱۴ این رقم به ۱٫۰۱ تریلیون دلار برسد. تلاش‌ها برای کاهش یا کنترل هزینه‌های بیمارستانی، شامل افزایش بازده مدیریت و کاهش خدمات ارائه‌شده در بخش بستری می‌شود. در نتیجه، سلامت‌بانان دیگر مانند سلامت‌بانان خانگی شاهد افزایش سهم خود در هزینه‌های سلامت‌بانی بوده‌اند. بین سال‌های ۱۹۹۰ تا 2۰۰۰، هزینه‌های سلامت‌بانی خانگی به‌عنوان درصدی از مجموع هزینه‌های سلامت، از ۱٫۸ درصد به ۲٫۵ درصد رسید. مخارج آسایشگاه‌ها نیز افزایش خواهد یافت. خدمات پزشکی و بالینی 22 درصد از کل مخارج سلامت را به خود اختصاص می‌دهد و این هزینه‌ها به‌دلیل افزایش تقاضا برای پزشکان، افزایش تخصصی‌شدن پزشکی، و هزینهٔ «بیمهٔ سهل‌انگاری»[4]، ممکن است از ۳۷۰ میلیارد دلار در سال 2۰۰۳ به ۷۸۳ میلیارد دلار ‐ یعنی بیش از دو برابر ‐ در سال 2۰۱۴ برسد.

  تأکید بر فنّاوری پزشکی در نظام سلامت‌بانی ایالات متحدهٔ امریکا نیز به افزایش هزینه‌ها می‌انجامد. آزمایش‌های گران و رویه‌های پزشکی بسیار پیشرفته رواج یافته است و گاهی بی‌آنکه ضرورت داشته باشد، انجام می‌شود. نمونه‌هایی از این رویه‌ها عبارت است از قلب‌شناسی پیش‌رونده[5]، پیوند اعضا، و تصویربرداری.

  هزینهٔ داروهای تجویزی عامل اثرگذار دیگر در بالارفتن هزینه‌های سلامت‌بانی است. در سال 2۰۰۴، مجموع این هزینه‌ها به ۱۸۸٫۵ میلیارد دلار رسید، اما پیش‌بینی می‌شود این رقم تا سال 2۰۱۵ به ۴۴۶٫۲ میلیارد دلار برسد. بنابراین، رشد نزدیک ۸ درصدی داروهای تجویزی در سال، از رشد سالانهٔ هزینه‌های بیمارستانی و پزشکی بالاتر است. افزایش تقاضا برای داروپژوهی و فنّاوری هزینه‌های پزشکی را بالا برده است و احتمال می‌رود این گرایش در آینده شدت یابد.

عوامل جمعیت‌شناختی بخشی از افزایش هزینه‌های سلامت‌بانی را تبیین می‌کند. سالخوردگی جمعیت تأثیر شگرفی در ساختار مالی نظام سلامت‌بانی خواهد گذاشت. جمعیت بالای ۶۵ سال از ۱۳ درصد در سال 2۰۰۶ به 2۰ درصد در سال 2۰۳۰ خواهد رسید. این رشد معلول افزایش امید به زندگی و سالخوردگی نسل انفجار جمعیت ‐ جمعیتی ۷۶ میلیون نفری که بین سال‌های 1۹۴۶ تا ۱۹۶۴ به‌دنیا آمدند ‐ است. جمعیت بالای ۸۵ سال، که بیش از همۀ گروه‌ها نیازمند سلامت‌بانی است، دو برابر خواهد شد؛ یعنی از ۴٫۲ میلیون نفر در سال 2۰۰۰ به ۸٫۹ میلیون نفر در سال 2۰۳۰ خواهد رسید.

و سرانجام اینکه عوامل فرهنگی نیز در بالارفتن هزینه‌های پزشکی نقش دارد. عوامل مربوط به سبک زندگی مانند مصرف زیاد تنباکو و الکل، کارهای پشت‌میزی، و رفتارهای زمان فراغت، و رژیم‌های غذایی ناسالم در بالارفتن هزینه‌های سلامت‌بانی نقش دارد. سیگارکشیدن و فربگی دو عامل مرتبط با سبک زندگی است که در بالارفتن هزینه‌های سلامت‌بانی اثرگذارند. دسترسی نابرابر به سلامت‌بانی نیز یکی از علل روزافزون هزینه‌های سلامت‌بانی است. بی‌بهرگان یا کم‌بهرگان از پوشش بیمه کمتر احتمال دارد در پی بهره‌مندی از خدمات پزشکی خاصه خدمات پیشگیرانه باشند. بنابراین، بیشتر احتمال دارد که آنها برای بیماری‌هایی تحت درمان قرار گیرند که امکان پرهیز از آن وجود داشته است.

پیامدهای بالارفتن هزینه‌های سلامت‌بانی

هزینه‌های سلامت‌بانی پرداخت‌کنندگان اصلی یعنی نظام‌های خصوصی و دولتی بیمه را به‌ستوه آورده است. هزینه‌های بیمهٔ خصوصی سلامت از ۷۰۶ میلیارد دلار در سال 2۰۰۵، دو برابر شده است و تا سال 2۰۱۵ به ۱٫۳۹ تریلیون دلار خواهد رسید. شرکت‌های خصوصی بیمهٔ سلامت با اِعمال چند راهبرد جدید به این هزینه‌های روبه افزایش پاسخ دادند. بیشتر آنها بیشتر مسئولیت را بر دوش بیماران و سلامت‌بانان انداختند. آنها مدیریت بیماران پرخرج را تغییر دادند؛ برنامه‌های بهبود، مدیریت بیماری، و اطلاع‌رسانی دربارۀ فنّاوری پزشکی ارائه می‌کنند؛ پرداخت‌ها به سلامت‌بانان را کاهش دادند؛ و حق بیمه‌های بیشتری مقرر کردند.

  هزینه‌های بیمهٔ دولتی سلامت نیز از ۹۱۴٫۶ میلیارد دلار در سال 2۰۰۵ به ۱٫۹۳ تریلیون دلار در سال 2۰۱۵ افزایش خواهد یافت. تلاش‌هایی که برای مهار این هزینه صورت گرفت رشد مخارج را کندتر کرد، اما آن را متوقف نساخت. اصلاحات مدیکر[6] (از برنامه‌های دولت فدرال برای افراد بالای ۶۵ سال، گروهی از معلولان زیر ۶۵ سال، و افراد مبتلا به نارسایی دائم کلیه که تحت درمان با دیالیز یا پیوند کلیه‌اند) با کاهش پرداخت به سلامت‌بانان و هدایت ثبت‌نام‌کنندگان به‌سوی سلامت‌بانی مدیریت‌شده ‐ که هر دو روش مزایای بیمه را محدود می‌کرد ‐ رشد هزینه‌ها را تا حدی کاهش داد. بااین‌حال، اضافه‌شدن بیمۀ دارویی در سال 2۰۰۶ هزینه‌های مدیکر را افزایش داد. مدیکید[7] برنامه‌ای بهداشتی و دولتی برای فقراست که بار مالی سنگینی را بر ایالت‌ها وارد می‌کند و ایالت‌ها ممکن است در واکنش به این مسئله موارد شمول را محدودتر کنند.

  با جوّی که پدید آمده است (کوشش برای کاهش هزینه‌ها)، افراد باید بیش از پیش بار مالی نظام سلامت‌بانی را بر دوش کشند. دوسوم از بزرگسالان بیمه‌شده گزارش کردند که حق بیمهٔ آنها در ۵ سال گذشته افزایش یافته است. پرداخت‌های مشترک[8] و کسورات بیمه‌ای[9] نیز برای اکثریت بیمه‌گذاران روبه افزایش است و هزینه‌های بالای پزشکی می‌تواند تأثیر شگرفی در زندگی بسیاری از افراد بگذارد.

  هزینه‌های پزشکی روبه‌افزایش نه‌تنها عاملی استرس‌زاست، بلکه همچنین می‌تواند موانعی جدی بر سر راه سلامت‌بانی ایجاد کند. در سال گذشته، تقریباً یک‌چهارم امریکایی‌ها در پرداخت صورت‌حساب‌های سلامت‌بانی به مشکل برخوردند. بیشتر صورت‌حساب‌های پرداخت‌نشده مربوط به خدمات پزشکی، هزینه‌های آزمایشگاه، و داروهای تجویزی بود. همه‌ساله نزدیک ۳۰ درصد از بزرگسالان گزارش می‌کنند خود یا یکی از افراد خانواده‌شان به‌دلیل هزینه‌های بالا از درمان پزشکی صرف‌نظر کرده یا دورهٔ درمانی با داروی تجویزی را ناتمام گذاشته است. محرومان جامعه به‌دلیل هزینه‌های روبه‌افزایش، در دسترسی به سلامت‌بانی با مشکلات بزرگ‌تری دست‌به گریبان‌اند. فقرا، زنان، و مبتلایان به بیماری‌های مزمن جملگی گزارش می‌کنند به‌دلیل هزینه‌های بالا استفاده از خدمات سلامت‌بانی را به‌تأخیر انداخته‌اند یا خدمات پزشکی ضروری را دریافت نمی‌کنند.

و نیز ببینید: سلامت‌بانی و دسترسی بدان؛ عوامل استرس‌زا.

بیشتر بخوانید

 Administration on Aging. (2005). “A Profile of Older Americans: 2005”, Washington, DC: Administration on Aging. Retrieved December 27, 2007 (http://www.aoa.gov/prof/Statistics/profile/2005/pro/files2005.asp)

Centers for Medicare and Medicaid Services (2007). “National Health Expenditures Projections: 2006-2016”, Washington, DC: Centers for Medicare and Medicaid Services. Retrieved December 27, 2007 (http://www.cms.hhs.gov/NationalHealthExpendData/downloads/proj2006.pdf) 

Heffler, Stephen, Sheila Smith, Sean Keehan, Christine Borger, M. Kent Clemens, and Christopher Truffer (2005). “U.S. Health Spending Projections for 2004-2014”, Health Affairs Web Exclusive, February 23. Retrieved December 27, 2007 (http://content.healthaffairs.org/cgi/content/abstract/hlthaff.w5.74)

Kaiser Family Foundation (2005). “Health Care Costs Survey”, Washington, DC: Kaiser Family Foundation, Retrieved December 27, 2007 (http://www.kff.org/newsmedia/pomr090105pkg.cfm)

  [1] health care, costs

[2] Gross domestic product

[3] out-of-pocket costs

  [4] بیمهٔ سهل‌انگاری (malpractice insurance) نوعی بیمۀ مسئولیت است که سلامت‌بانان را در برابر شکایت بیمارانی که مدعی‌اند در اثر غفلت پزشک یا تصمیمات درمانی عامدانۀ اشتباه و مضر آسیب دیده‌اند، حفاظت می‌کند. [م.]

  [5] invasive cardiology

 [6] Medicare

 [7] Medicaid

 [8] پرداخت‌های مشترک (copayments): مبلغ کمابیش ثابتی است که بیمار پیش از دریافت خدمات پزشکی از پزشک به بیمه گر می پردازد. [م.]

[9] کسورات بیمه‌ای (deductibles) مبلغی است که بیمار پیش از آنکه بیمه‌گر مخارج سلامت‌بانی را پرداخت کند از جیب خود می‌دهد. [م.]