داغداری و اثرات نژاد بر آن[1] به افزایش خطر مرگ در میان کسانی که همسرشان را ازدست‌داده‌اند، «اثر داغداری» یا «اثر بیوگی» می‌گویند. اثر داغداری، از تفاوت میان مزایای بهداشتی ازدواج و پیامدهای منفی بیوگی سرچشمه می‌گیرد. پژوهش‌ها از اثرات نیرومند و پایدار داغداری بر مردان و زنان سپیدپوست خبر می‌دهند، اما دلیل و مدرکی از اثر داغداری بر مردان و زنان سیاه‌پوست به‌دست نمی‌دهند. میزان اثرگذاری بیوگی بر زوج‌های روابط زناشویی میان‌نژادی، ممکن است به نژاد زوجه بستگی داشته باشد. در حال حاضر، در ایالات متحده دربارة اثر بیوگی بر آسیایی‌تبارها و لاتین‌تبارها، پژوهشی در دست نیست.

در میان سپیدپوستانی که با هم‌نژادشان ازدواج می‌کنند، مرگ همسر خطر مرگ دیگری در ماه نخست بیوگی را 50درصد افزایش می‌دهد. بیوگان دست‌کم تا 3 سال پس از بیوگی، 10درصد بیش از متأهلان با خطر مرگ مواجه‌اند. اثر داغداری بر مردان و زنان، دست‌کم در سن پیری، یکسان است. پژوهش‌ها با سازوکارهای گوناگونی اثر داغداری را به سپیدپوستان نسبت می‌دهند، ازجمله با نظر افکندن به آشفتگی عاطفی، دشواری انطباق با ازدست‌دادن حمایت همسر و ازدست‌دادن نظارت بهداشتی. به‌طور سنتی مردان مراقب اولیه‌شان را از دست می‌دهند، حال آنکه زنان از کاهش منابع مالی‌شان رنج می‌کشند. سبک زندگی بهداشتی مردان و زنان بیوه و دسترسی‌شان به مراقبت پزشکی باکیفیت کمتر است.

چنان‌که گفته شد، پژوهش‌ها نشانی از اثر داغداری بر سیاه‌پوستانی که با هم‌نژادشان ازدواج می‌کنند، نمی‌یابند. از آنجا که سیاه‌پوستان به‌سان سپیدپوستان با ازدواج از منافع سلامت بهره‌مند می‌شوند، نبود اثر داغداری در میان سیاه‌پوستان احتمالاً معلول تفاوت‌های نژادی موجود در تجربۀ بیوگی است. پژوهش‌ها در تبیین این بی‌اثری، سه دلیل را مطرح می‌کنند. نخست آنکه، سیاه‌پوستان دو برابر سپیدپوستان به زندگی با خویشاوندان سالمندشان متمایل‌اند (40درصد در برابر 20درصد). خویشان هم‌زیست از داغداران مراقبت می‌کنند و بدین ترتیب، این مراقبت‌ها جای خدمات سلامتی را که پیش از این همسر ارائه می‌کرد، می‌گیرند. دوم اینکه، تقسیم جنسیتی کار در زندگی زناشویی سیاه‌پوستان، به‌طور میانگین، کمتر سختگیرانه است. این امر ممکن است خودکفایی بیشتری در پی داشته باشد، وابستگی به کار همسر را کمتر می‌سازد و درنتیجه، سیاه‌پوستان را برای بیوگی آماده‌تر می‌کند. سوم آنکه، دین‌داری و فعالیت دینی، بیشتر در میان سیاه‌پوستان ممکن است مایۀ تسلی داغ‌داران باشد و منابع اجتماعی در اختیارشان بگذارد که با فقدان همسر کنار بیایند، امکانی که کمتر برای سپیدپوستان میسر است.

مطالعه‌ای نشان می‌دهد که در ازدواج سیاه‌پوستان و سپیدپوستان، اثر داغداری بر مرد کاملًا به نژاد زوجه بستگی دارد؛ پیرمردان سیاه‌پوستی که همسر سپیدپوست‌شان را از دست می‌دهند، از اثر داغداری رنج می‌برند، حال آنکه مردان سپیدپوستی که زنی سیاه‌پوست داشتند، از اثر بیوگی زیان ندیدند. این قضیه ممکن است معلول تفاوت حضور یا غیبت نزدیکان زوج میان‌نژادی باشد، اما هنوز برای این تبیین یا تبیین‌های دیگر، شواهد محکمی در دسترس نیست.

و نیز ببینید: سیر زندگی؛ امید‌به‌زندگی؛ عوامل استرس‌زا

بیشتر بخوانید

Elwert, Felix and Nicholas A. Christakis. 2006. “Widowhood and Race.” American Sociological Review 71:16–41

     [1] bereavement, effect by race