کتاب بلاغت دیجیتال (نظریه، روش، کاربرد) با ترجمه حسین داوری و ابوطالب ایرانمهر از سوی انتشارات پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات منتشر شد.

داگلاس ایمن، نویسنده این کتاب که یکی از شاخص‌ترین پژوهشگران حوزه بلاغت دیجیتال برشمرده می‌شود و به نحوی نام او با اصطلاح بلاغت دیجیتال عجین شده ضمن ارائه پیشینه تاریخی مفهوم بلاغت، روند شکل‌گیری و تحولات بلاغت دیجیتال را که با گذر زندگی وی همراه شده به تصویر کشیده است؛ تجارب و تلاش‌های نویسنده در تبیین این مفهوم و البته ارزیابی و نقد دیدگاه‌های همتایان وی در این عرصه به جامعیت و جذابیت اثر افزوده است.

از جمله پرسش‌هایی که با ظهور فناوری‌های دیجیتال در عرصه ارتباطات، ذهن شماری از علاقه‌مندان این حوزه را به خود جلب کرده آن است که آیا تعاریف رایج برای مفاهیمی چون «متن» کماکان معتبر است و اصول و روش‌های بلاغت سنتی می‌توانند در فضای دیجیتال کارایی داشته باشند یا نیازمند خلق روش‌هایی جدید متناسب با این فضا هستیم. نگارنده این کتاب، ضمن درک این ضرورت بر آن بوده تا با معرفی حوزه جديد «بلاغت دیجیتال» به این دسته از پرسش‌ها پاسخ دهد.

با توجه به اهمیت موضوع و ارتباط آن با حوزه‌هایی چون ادبیات زبان‌شناسی، مطالعات رسانه، علوم رایانه، علوم ارتباطات و غیره از یکسو و مطرح‌نشدن این مفهوم و ابعاد نظری و کاربردی آن در جامعه ایران از دیگر سو، مترجمان بر آن بوده‌اند تا با ترجمه این اثر زمینه طرح علمی آن را در جامعه ایران فراهم آورند. مترجمان بر این نکته به‌خوبی واقف‌اند که طرح مفهومی نوظهور که ماهیتی چندرشته‌ای دارد می‌تواند با دشواری‌هایی برای خوانندگان همراه باشد از این رو پیشنهاد می‌شود در مطالعه این کتاب سیر منطقی متن از آغاز تا پایان دنبال شود و از پراکنده‌خوانی پرهیز شود.

فصل نخست تعریفی از «بلاغت دیجیتال» ارائه می‌دهد که آن را از حوزه تعمیم‌یافته بلاغت و از حوزه‌های مربوط به آن یعنی عمدتاً سواد دیجیتال و رسانه‌های نوین متمایز می‌کند. این بخش پس از طرح تعاریفی کاربردپذیر برای کتاب، استدلالی برای دیدگاه بلاغت دیجیتال به‌عنوان یک حوزه علمی مشخص ارائه می‌دهد.

 بلاغت دیجیتال به عنوان یک حوزه میان‌رشته‌ای با چندین حوزه دیگر همچون بلاغت و نوشتن، نگارش، ارتباطات فنی، مطالعات بازی‌های رایانه‌ای، سوادپژوهی، مطالعات رسانه (و رسانه‌های نوین)، تعامل انسان و رایانه و سایر حوزه‌های میان رشته‌ای مانند اینترنت‌پژوهی ارتباط نزدیکی پیدا کرده است.

 فصل دوّم، نظریه‌های بلاغت دیجیتال و روابط آنها با نظریه بلاغت کلاسیک و نوین را بررسی می‌کند.

فصل سوّم به روش‌های پژوهش برای بلاغت دیجیتال، بررسی روش‌های کنونی مطالعات بلاغی و نوشتاری، روش‌های سایر حوزه ها که ممکن است در پژوهش بلاغت دیجیتال کاربرد داشته باشند و ضرورت توسعه روش‌های پژوهشی جدید «ذاتاً دیجیتال تولید شده» می‌پردازد.

فصل چهارم مجموعه‌ای از مطالعات موردی و نمونه‌هایی ارائه می‌دهد که بر بلاغت دیجیتال به عنوان کاربردهای آن از منظر آموزش، پژوهش و اجرا تمرکز دارند.