فرزاد غلامی گفت: موضوع شناسایی تبعات بحران آب در مستندها، به تبعات زیست‌محیطی و تبعات غیرزیست‌محیطی قابل تقسیم است که در این مستندها، تبعات غیرزیست‌محیطی مثل ایجاد فقر و مشکلات معیشتی، ازبین رفتن برخی مشاغل و ...، خیلی برجسته‌تر و تبعات زیست‌محیطی، کم‌رنگ هستند که علت این مسأله این است که هنوز در مستندساز ما، نگاه زیست‌محیطی جایگاهی ندارد. 

نشست «بحران آب در سینمای مستند ایران» سه‌شنبه ۹ آذر ۱۴۰۰ با حضور فرزاد غلامی (عضو هیأت‌علمی گروه ارتباطات اجتماعی دانشگاه تهران) و با دبیری سندوس محمدی نوسودی با هدف ارائه گزارشی از یافته‌های یک طرح پژوهشی خاتمه‌یافته در پژوهشکده هنر، برگزار شد.

فرزاد غلامی با بیان اینکه طرح «سینمای مستند و مسائل زیست‌محیطی: مطالعه چارچوب‌بندی پیام‌های بحران آب در مستندهای دهه ۸۰ و ۹۰ ایران»، در سال ۹۹ در پژوهشکده هنر پژوهشگاه مصوب شد و امروز با گذشت یک سال، اهمیت آن بیش از پیش هویدا شده، درباره این مسأله اظهار داشت: اتفاقات اخیر در اصفهان نشان داد که مسأله آب، فراتر از یک مسأله زیست‌محیطی رفته و به یک مسأله اجتماعی کلان تبدیل شده است. اگر در غرب، محیط‌زیست را برای درنوردیدن مرزهای توسعه تخریب کردند، ما در ایران هم محیط‌زیست را تخریب کردیم و هم به توسعه اقتصادی نرسیدیم. یک تفاوت دیگر مربوط به جنبش‌های محیط‌زیستی می‌شود. در کشورهای غربی جنبش زیست‌محیطی، جنبش آگاهی است اما در ایران، این جنبش، جنبش آگاهی زیست‌محیطی نیست؛ جنبش نیازهای برآورده نشده است. در حوزه مدیریت منابع آب نیز، طبق تحقیقاتی که در حوزه مدیریت منابع آب ایران صورت گرفته، جایگاه ایران در مدیریت این منابع، جایگاه نامناسبی است. به همین دلیل، برای من مهم است که ببینم مسأله آب در رسانه‌ها چگونه بازنمایی شده است، چه چارچوب‌هایی برای مسأله آب مطرح است که به ذهنیت مخاطبان آب شکل می‌دهد و چه راهکارهای اقناعی می‌توان پیشنهاد کرد که بتوان مخاطب را با آن همراه کرد. در ایران اکثر پژوهش‌هایی که در این خصوص انجام می‌شود، با نگاه گفتمانی هستند ولی با نگاه «چارچوب‌بندی» بهتر است چون پتانسیل بهتری برای تحلیل پیام‌های رسانه‌ای دارد.

ادامه مطلب