یاری‌رسانی موقت به خانواده‌های نیازمند[1]   (تنف)، ازجمله برنامه‌های حمایتی به‌وسع آزمودگان است که در سال 1996، جای برنامۀ اعانه به خانواده‌های دارای فرزندان وابسته (ای.اف.دی.سی) شد. برخلاف ای.اف.دی.سی، تنف معطوف به رفتار است، نه مزایا. این برنامه مقاصد و اهداف متعدد و تمرکزی پویا، طولی و پیچیده دارد و پافشاری بر برآمدهاست.

تنف اعطای کمک‌هزینه‌های نامشروط به ایالت‌ها برای حمایت مالی، خدمات یا آموزش شغلی را جایگزین اعانه به کودکان کم‌درآمد و سرپرستان‌شان کرد. این برنامه، پوشش حمایتی فدرالی پنج‌ساله‌ای را برای دریافت مزایا ایجاد کرد. گرچه ایالت‌ها اختیارشان در تعیین شرایط مشمولیت و سطوح مزایا را حفظ کردند، باید شروط مرتبط با اشتغال مشمولان را لحاظ می‌کردند، در غیر این صورت بخشی از کمک‌هزینه‌های نامشروط‌شان را از دست می‌‌دادند. وظایف ایالت‌های مجری این برنامه، از این قرار است: نباید به خانواده‌هایی که عضوی از آن‌ها مجرمی فراری یا مجرمی که آزادی مشروط یا مجازات تعلیقی‌ را نقض کرده یا مجرم مواد مخدر است، مزایا بدهند؛ برنامه‌هایی را برای کاهش زادووادهای برون‌ازدواج اجرا کنند؛ تشویق افراد به تشکیل خانواده‌های دوسرپرست؛ حداقل 10درصد کمک‌هزینه‌ها را برای خیریه‌های دینی کنار بگذارند و خدمات به مهاجران را محدود کنند. تفاوت موجود میان ایالت‌ها به‌لحاظ سطوح مزایا و چشم‌پوشی از درآمدها (میزان درآمدی که مشمولان کمک‌های عمومی می‌توانند به‌دست آورند، بی‌آنکه آن مبلغ از اعانۀ عمومی‌شان -مانند اعانۀ ای.اف.دی.سی- کسر شود) و به‌لحاظ سختگیرانه‌بودن تنبیه‌ها، محدودیت‌های زمانی و مشوق‌های کاری سراسری همچنان پابرجاست. همچنین نوع و میزان خدمات حمایتی ایالت‌ها، تفاوت درخورتوجهی باهم دارند.

اثرات تنف به وضوح گوناگون است. حامیان، کاهش چشمگیر شمار پرونده‌ها را گواه موفقیت این برنامه می‌دانند. منتقدان در پاسخ می‌گویند که شمار پرونده‌ها پیش از سال 1996، آغاز به کاهش کرده بود و تا اواخر دهۀ 1990، همچنان کاهش می‌یافت. آنان استدلال می‌کنند که نرخ فقر از سال 1996، کاهش نیافته و فقر شدید به‌ویژه در میان امریکایی‌های افریقایی‌تبار رو‌به‌افزایش است. خانواده‌هایی که کمک‌هزینۀ تنف و بن غذا می‌گیرند (که میزان آن بسته به اندازه و درآمد خانواده تغییر می‌کند)، اعانۀ ترکیبی دریافت می‌کنند که ارزش کل آن بین 37 تا 71درصد از خط فقر رسمی تعیین‌شده از سوی دولت فدرال در نوسان است. دلیل این نوسان گسترده، به‌دلیل تفاوت در اعانه‌هایی است که ایالت‌ها به خانواده‌های مشمول تنف می‌دهند. منتقدان همچنین ادعا می‌کنند که راهی برای تعیین اینکه آیا اعانه‌بگیران شغل‌شان را رها کرده یا همچنان شاغل‌اند، وجود ندارد.

تنف با گذاشتن انقضای زمانی برای مشمولیت و محدودکردن مزایا، مفهوم اعانه را در قانون تأمین اجتماعی متزلزل کرد. همچنین، این برنامه، مسئولیت خط‌مشی‌گذاری را از دولت فدرال به ایالت‌ها و از ایالت‌ها به دولت‌های محلی و بخش خصوصی منتقل کرد. در بسیاری از ایالت‌ها، فرایند اجرای تنف مسئولیت سازمان‌های غیرانتفاعی اجتماع‌محور را سنگین‌تر کرد، بی‌آنکه منابع لازم را در اختیارشان بگذارد. بسیاری از سازمان‌های کوچک که تنها به مشمولان تنف یا رنگین‌پوستان خدمات می‌رساندند، در معرض تعطیلی قرار دارند.

همچنین تنف بر بودجه‌های ایالتی، اثر جدی گذاشت. در اواخر دهۀ 1990، ایالت‌ها از فرمول بودجۀ تنف که کمک‌هزینه‌های نامشروط به پرونده‌های پرشمار سال 1994 پیوند می‌داد، بهره بردند. هنگامی که در اواخر دهة 1990، پرونده‌ها کاهش یافت و درآمد مالیاتی اوج گرفت، برخی ایالت‌ها از این مازاد برای توسعه خدمات استفاده کردند. از سال 2001، افزایش تعداد پرونده‌ها، بحران مالی ایالت‌ها را وخیم‌تر کرد. همچنان معلوم نیست که در آینده ایالت‌ها، چگونه به ملزومات شغلی و تنبیه‌های سخت‌گیرانه‌تر، افزایش تعداد پرونده‌ها در رکودهای آینده، تأثیر پوشش مزایا بر جمعیت روبه‌رشد اعانه‌بگیران لاتین‌تبار و افریقایی‌تبار و بدترشدن نظام‌های حمایتی اجتماع‌بنیاد، واکنش نشان می‌دهند.

و نیز ببینید: اعانه به خانواده‌های دارای فرزند وابسته؛ فرهنگ وابستگی؛ فرهنگ فقر؛ فقر

بیشتر بخوانید

Gilbert, Neil. 2002. The Transformation of the Welfare State: The Silent Surrender of Public Responsibility. New York: Oxford University Press

Katz, Michael B. 2001. The Price of Citizenship: Redefining the American Welfare State. New York: Holt