هروئین[1]   مخدری نیمه‌ترکیبی است که از صمغ خشخاش که به‌شکلی گسترده در امریکای جنوبی، خاورمیانه و آسیا پرورش می‌یابد، گرفته می‌شود. هروئین را می‌توان تزریق کرد، کشید یا استنشاق کرد. بنا به گزارش‌ها، اثرات هروئین بر کسانی که بار اول آن‌را می‌کشند، عبارت‌اند از: تهوع و سرگیجه به همراه سرخوشی شدید، شادابی پوست، خشکی دهان و تحلیل‌رفتن عملکرد ذهنی.

هروئین نخستین‌بار در سال 1989، در شرکت داروسازی بایر تولید شد و برای درمان بیماری‌های تنفسی در سطحی گسترده به بازار عرضه شد. در آغاز باور بر آن بود که هروئین دوای اعتیاد به مورفین است، اما طولی نکشید که پزشکان دریافتند که این ماده از مورفین قوی‌تر و اعتیادآورتر است. از دلایل مهم وضع قانون هریسون و اعمال محدودیت‌هایی برضد هروئین، در سال 1914 و جرم‌انگاری کامل آن در سال 1919، همین اعتیادآوری است. در حال حاضر، ادارۀ مبارزه با مواد مخدر، هروئین را در دستۀ مخدرهای فهرست نخست -که بسیار اعتیادآورند و فایدۀ پزشکی پذیرفته‌شده‌ای ندارند- قرار داده است.

بیشتر هروئین ایالات‌ متحده، از مکزیک و کلمبیا می‌آید و نیویورک، شیکاگو و لس‌آنجلس بازارهای اصلی توزیع داخلی هروئین‌اند. نرخ سوءمصرف در مناطق کلان‌شهری ساحل شرقی که هروئین پودری خالص‌تر در دسترس است، بیش از سایر مناطق است. تا مدت‌ها، تاحدودی به‌دلیل سطح پایین خلوص، تزریق روش اصلی مصرف بود. در اوایل دهۀ 1990، هروئین باکیفیت بالاتر وارد ایالات‌ متحده شد و استنشاق و کشیدن را به روش‌های جذاب‌تر مصرف این مخدر بدل شد. نتیجۀ این امر، افزایش کلی نرخ مصرف هروئین در سال‌های پایانی سدۀ بیستم بود. روش‌های جدید مصرف نیز در نبرد با داغ اجتماعی مرتبط با تزریق، مؤثر بود و به گسترش جذابیت هروئین در میان گروه‌های جدید و توانگرتر، مانند سپیدپوستان حومۀ شهر، یاری بخشید.

به‌رغم افزایش نرخ کلی مصرف هروئین در ایالات‌ متحده، این ماده همچنان یکی از کم‌مخاطب‌ترین مخدرهای غیرقانونی است. در 25 سال گذشته، مصرف این مخدر در میان نوجوانان همچنان کم‌وبیش پایدار مانده است؛ نرخ مصرف هروئین برای دانش‌آموزان دبیرستانی، بین 1 تا 2درصد در نوسان است. باوجود این، پذیرش‌های اتاق‌های اورژانس برای هروئین، از سال 1996، 35‌درصد و بیشتر برای جوانان، افزایش یافت. همچنین از سال 1992، میزان مراجعه (اکثراً مردان سپیدپوستان میان‌سال) به درمانگاه‌های مواد مخدر، بی‌وقفه افزایش یافته است.

در دهۀ 1970، هروئین بر پایۀ این استدلال که مصرف‌کنندگان برای ادامه‌دادن به اعتیادشان به دزدی، کلاهبرداری، دزدی از مغازه و روسپیگری روی می‌آورند، با مجرمیت پیوند خورد. این شایعات در دوران زمام‌داری نیکسون سربرآوردند و کماکان در کارزارهای مبارزه با مواد مخدر پرطرفدارند. همچنین مصرف هروئین با جرایم خشونت‌آمیز پیوند خورده است. پژوهش‌ها حاکی از آن است که خشونت‌ورزی روسپیان نسبت به مشتریان و دزدی از آنان با تجربۀ ترک هروئین مرتبط است. همچنین قاچاق مواد مخدر با خشونت در ارتباط است، گرچه این ارتباط را می‌توان به خشونت ذاتی بازارهای مواد مخدر نسبت داد، نه اثرات هروئین.

خطرات هروئین برای سلامت بیش‌گساری، اعتیاد، گرفتگی رگ‌ها و ناخوشی برآمده از ترک اعتیاد را دربرمی‌گیرند. معتاد معمولاً ظرف هشت روز پس از قطع مصرف، عوارض ترک را تجربه می‌کند. عوارض ترک، مشابه علائم انفولانزای شدید است: تعرق شدید، اضطراب، عرق‌های سرد، استفراق، اسهال و تب. مشکل مهم دیگر مصرف هروئین، خطر بالای ابتلا به بیماری‌هایی است که با خون منتقل می‌شوند مانند هپاتیت و ایدز که از راه تزریق و سرنگ مشترک سرایت می‌کنند. در سطح ملی، نزدیک 75درصد از موارد جدید ابتلا به ایدز، در میان زنان و کودکان، از تزریق مخدرهای غیرقانونی، مانند هروئین، سرچشمه می‌گیرند. بسیاری از کشورها برنامه‌هایی را به جریان انداخته‌اند که برای مقابله با این بیماری‌ها، در میان تزریق‌کنندگان، سرنگ‌های ضدعفونی‌شده توزیع می‌کنند. دولت فدرال ایالات‌ متحده، به تازگی، دیگر از برنامه‌های تعویض سرنگ پشتیبانی نمی‌کند، گرچه برخی از نهادهای دولتی شهری و محلی به حمایت خود ادامه می‌دهند.

و نیز ببینید: اعتیاد؛ سوءمصرف مخدر/دارو و جرم 

بیشتر بخوانید           

- National Institute on Drug Abuse, Community Epidemiology Work Group. 2005. “Epidemiologic Trends in Drug Abuse, Advance Report.” Bethesda, MD: National Institute on Drug Abuse

- Substance Abuse and Mental Health Services Administration. 2007. “Results from the 2006 National Survey on Drug Use and Health: National Findings.” Rockville, MD: Substance Abuse and Mental Health Services Administration

    [1] heroin