کودک‌ربایی[1] زمانی رخ می‌دهد که ضمن نقض صلاحیت قانونی، یک کودک، اگرچه برای مدتی کوتاه، به‌جای دیگر منتقل یا حبس شده باشد. درحالی‌که رسانه‌های خبری معمولاً بر آدم‌ربایی‌های بسیار عجیب تمرکز می‌کنند، مشکل ربودن کودک پیچیده‌تر و معمولاً شامل اعضای غیرسرپرست خانواده است. با وجود این، بخش اعظم انگیزة مطالعة کودک‌ربایی‌ها در پاسخ به مطالبة عمومی ناشی از موارد شایان توجه ربایش قرار دارد.

 اگرچه ربودن یک کودک معمولاً جرم است، اما دادگاه خانواده، شعبه‌ای از نظام دادگاه مدنی، حقوق سرپرستی را تعیین می‌کند. به‌جز موارد بسیار آشکار، این تمایز توسعه سیاست‌های مبارزه با ربودن را پیچیده‌تر می‌کند. در سال‌های اخیر، مقامات به‌سرعت برنامه‌های عملی را برای مبارزه با کودک‌ربایی طراحی کرده‌اند، مانند آمبر آلرت[2] و کد آدام[3] که هر دو به اسم کودکان ربوده‌شده و به قتل‌رسیده نام‌گذاری شدند.

  کودک‌ربایی‌ها در سه مقوله قرار می‌گیرد. 1- ربایش‌های خانوادگی، ضمن نقض نظم سرپرستی یا دیگر حقوق سرپرستی مشروع، زمانی رخ می‌دهد که یک عضو خانوادة کودک به شیوه‌ای به‌هنگام با کودک بگریزد یا نتواند او را به موقع بازگرداند؛ 2- ربایش غیرخانوادگی، بدون رضایت والدین، زمانی رخ می‌دهد که مجرمی غیر از اعضای خانواده، با زور یا اجبار یک کودک را ببرد و دست‌کم یک ساعت او را نگه دارد؛ 3- کودک‌ربایی معمول، زیرمقولة ربودن غیرخانوادگی، زمانی رخ می‌دهد که یک فرد غریبه یا کسی که یا دارای سابقه آشنایی اندک است، به‌مدت یک شب کودکی را با نیت دریافت پول یا رساندن آسیب جسمی به او نگه دارد. 

بخش اعظم آنچه در مورد مشکل کودک‌ربایی می‌دانیم، از مطالعاتی برمی‌خیزند که به‌عنوان مطالعات ملی رویدادهای کودکان گمشده، ربوده‌شده، فراری و طردشده[4] شناخته شده‌اند. بر طبق برآوردها، 68000 تا 150000 کودک‌ربایی، هرساله در ایالات متحده رخ می‌دهد، اگرچه این سه نوع ربایش با فراوانی متغیر اتفاق می‌افتد. موارد خانوادگی، به مراتب رایج‌ترند، و سالانه بین 56000 تا 117000 بار رخ می‌دهد. ربایش‌های غیرخانوادگی نیز با فراوانی بالایی رخ می‌دهند، بین 12000 تا 33000 مورد سالانه. با اینکه کودک‌ربایی‌های معمولی اغلب در رسانه‌های خبری پوشش داده می‌شود، اما بسیار نادرند و 90 تا 115 بار در سال رخ می‌دهد.

  پژوهش‌ها نشان می‌دهد که خود کودکان، اغلب مانع ربایش می‌شوند و این اهمیت آموزش، «خطر بیگانه» را تقویت می‌کند. در مجموعه‌ای از شراکت‌های بین رسانه‌های گروهی و اجرای قانون، برنامه‌های آمبر آلرت، اکنون در هر 50 ایالت امریکا وجود دارد. وقتی یک کودک ربوده می‌شود، اجرای قانون می‌تواند تصویر و توصیف قربانی و مجرم را از تلویزیون و رادیو، از طریق تابلوهای بزرگراه‌ها و از طریق تلفن‌های همراه پخش کند. به‌علاوه، بسیاری از مغازه‌های زنجیره‌ای خرده‌فروشی بزرگ، برنامه‌های کد آدام را به‌کار گرفته‌اند که مانع خروج افراد تا زمان پیداشدن کودک گمشده می‌شود. 

گلن ماشرت[5] و ملیسا یانگ-اسپیلرز[6]

و نیز ببینید: کودک‌آزاری؛ خانوادۀ کژکارکرد؛ کودکان گمشده

بیشتر بخوانید:

                                                                                      National Center for Missing and Exploited Children. (http://www.missingkids.com/).

Sedlak, Andrea J., David Finkelhor, Heather Hammer, and Dana J. Schultz. 2002. National Estimates of Missing Children: An Overview. NISMART Bulletin No. NCJ 196465. Washington, DC: Office of Juvenile Justice and Delinquency Prevention, U.S. Department of Justice. Retrieved December 14, 2007 (http://www.ncjrs.gov/pdf/files1/ojjdp/196465.pdf)

[1] . Child Abduction

[2] . AMBER Alert

[3] . Code Adam

[4] . National

 Incidence Studies of Missing, Abducted, Runaway, and Thrownaway Children, or NISMART

  [5] . Glenn W. Muschert

 [6] . Melissa Young-Spillers