قانون مقابله با سوءمصرف مواد مخدر، مصوب 1939[1]، به‌منظور تنبیه شدید اعمال ناقض این قانون، یعنی نگهداری یا پخش کرک‌کوکائین، محکومیت حبس اجباری حداقل‌مند را وضع کرد. دولت ریگان تحت تأثیر هراسی که رواج ایدز و کرک در کشور پدید آورده بود، قوانین حبس اجباری حداقل‌مند را احیا کرد و آن‌ها را از قوانین پیشین مقابله با سوءمصرف مواد مخدر، گسترده‌تر و سختگیرانه‌تر ساخت. این قانون، سرانجام به قانون مقابله با سوء‌مصرف مواد مخدر سال 1988 انجامید، قانونی که مجازات قاچاق مواد مخدر را اعدام قرار داد و ارتش را مأمور کرد که در ایالات‌ متحده، قاچاق‌چیان مواد مخدر را تعقیب و بازداشت کند.  

این قانون، مجازات‌های شدیدی را برای مواد مخدر مشهور (مانند کرک‌کوکائین) وضع کرد (حبس از 5 تا 40 سال برای نگهداری مواد مخدر). این قوانین تازه وضع‌شده، جرایم مرتبط با مواد مخدر را در رده جرایمی قرار دادند که در ایالات‌ متحده برای آن‌ها اشد مجازات را درنظر گرفته‌اند. دستورالعمل‌های صدور مجازات، با نسبت کمی 100 به 1 را اتخاذ کردند؛ یعنی 1 گرم کرک‌کوکائین، معادل 100 گرم پودرکوکائین بود. همچنین، برای خلاف‌هایی که با مقداری هرچند اندک از کرک‌کوکائین سروکار داشتند، محکومیت­های اجباری حداقل‌مند تازه‌ای که امکان صدور حکم تعلیقی یا آزادی مشروط در آن‌ها وجود نداشت، اعمال شد. برعکس، افراد محکوم به نگهداری یا پخش مقادیر گسترده‌تر پودر کوکائین، مشمول محکومیت‌های اجباری حداقل­مند نمی­شوند. این نابرابری در دسامبر سال 2007، پایان یافت، یعنی زمانی که دیوان عالی حکم داد، قضات فدرال می‌توانند برای مصرف‌کنندگان کرک‌کوکائین، محکومیت‌هایی صادر کنند که هم­ردیف محکومیت‌های مصرف‌کنندگان پودر کوکائین باشد. از آنجا که اکثریت کرک‌بازها سیاه‌پوست بودند، این رأی دیوان عالی، سوگیری نژادی ناخواستۀ نهفته در قانون را از میان برد.

قانون مقابله با سوءمصرف مواد مخدر سال 1986، به‌عنوان بخشی از نبرد دولت ریگان با مواد مخدر، به افزایش چشمگیر دستگیری مجرمان مرتبط با مواد مخدر انجامید و درخصوص نگهداری و فروش کرک‌کوکائین، ناخواسته خلاف‌کاران وابسته به اقلیت‌ها را هدف قرار داد. قوانین جدید، قضات را از نگریستن به اوضاع و احوال خاص پیرامون وقوع جرم، به هنگام صدور حکم، بازداشت و قدرتی بی‌سابقه را به دادستانان فدرال اعطا کرد؛ این تغییرات برای خواندگان وابسته به اقلیت، اثرات ویرانگری داشت. گرچه یکی از اهداف غایی محکومیت‌های اجباری حداقل‌مند قانون مقابله با مواد مخدر، به دام انداختن قاچاق‌چیان شاخص مواد مخدر بود، این توزیع‌کنندگان و فروشندگان خرده‌پا (یعنی پخش‌کنندگان خیابانی و نگهبانان) بودند که به شدیدترین شکل ممکن مجازات می‌شدند. داده‌های اخیر نشان می‌دهند که نزدیک 70درصد کسانی که برای جرایم مرتبط با کرک تحت پیگیرد بودند، در تجارت مواد مخدر خرده‌پا فعالیت می‌کردند.

 گرچه با رواج کرک، قانون مقابله با سوءمصرف مواد مخدر سختگیرانه‌تر شد، اما به‌واقع مرگ لن بایس[2]، اعجوبۀ خوش‌آتیۀ تیم بسکتبال دانشگاه مریلند بود که کنگره را به وضع قوانین جدید سوق داد. بایس پس از انتخاب شدنش به‌عنوان بازیکن تیم بوستون سلتیکس[3] در «انجمن ملی بسکتبال (ان­بی­اِی)»[4]، در اثر بیش‌گساری[5] مواد مخدر درگذشت. ان.بی.ای، کارزار رسانه‌ای پرشور و حرارتی برپا کرد که بر کرک‌کوکائین -که به غلط عامل مرگ بایس تلقی می‌شد- متمرکز بود. گرچه بعدها معلوم شد که عامل مرگ او پودر کوکائین بوده است، نه کرک‌کوکائین. مرگ وی، کنگره را به وضع قانون مقابله با سوءمصرف مواد مخدر سوق داد و آن‌را به یکی از سختگیرانه‌ترین و پرمناقشه‌ترین قوانینی که تاکنون در رابطه با مواد مخدر وضع شده است، بدل ساخت.

و نیز ببینید: کوکائین و کرک؛ سوءمصرف مواد مخدر؛ سوءمصرف و ورزش؛ خط‌مشی‌های نابردبارانه

بیشتر بخوانید

Angeli, David H. 1997. “A Second Look at Crack Cocaine Sentencing Policies: One More Try for Federal Equal Protection.” American Criminal Law Review 34(3):1211–41

Inciardi, James A. and Karen McElrath. 2001. The American Drug Scene. Los Angeles: Roxbury

Musto, David. 1999. The American Disease: Origins of Narcotic Control. 3rd ed. New York: Oxford University Press

[1] Anti-Drug Abuse Act of 1986

[2] Len Bias

[3] Boston Celtics

 [4] National Basketball Association

[5] overdose