نخستین نشست تخصصی «فرهنگ، تاریخ و پژوهش‌های میان‌رشته‌ای» با عنوان «تاریخ‌گرایی نوین(نوتاریخیت‌گرایی)» با حضور دکتر حسین مصباحیان، دکتر حسین پاینده و دکتر داریوش رحمانیان، ۱۱ بهمن ۹۵ ساعت ۱۵ در پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات برگزار می‌شود. 

تاریخ‌گرایی نوین نحله‌ای از تفکر انتقادی جدید است که امکان‌پذیر بودن شناخت دقیق و عینی از تاریخ را به پرسش می‌گیرد. این دسته از پژوهشگران تاریخ و ادبیات، بیش از یکدستی و انسجام در تاریخ، به‌دنبال کشف نیروهای متعارضی هستند که در شکل‌گیری رویدادهای تاریخی تأثیر می‌گذراند.

تاریخ‌گرایان نوین با پیروی از دیدگاه فوکو، بر این اعتقادند که هر شرحی از تاریخ، در واقع تفسیری بر وقایع گذشته است و نه گزارشی عینی از آنچه پیشتر رخ داده است. گفتمان حاکم بر ارائه‌دهنده‌ این شرح، می‌تواند سایه‌ ناپیدایی بر شرح او از گذشته بیندازد و در نتیجه تاریخ عینیت خود را از دست می‌دهد و به امری ذهنی و نسبی تبدیل می‌شود. از این‌رو، حقایق به اصطلاح مسلم تاریخی همواره در حال تغییرند. با تغییر گفتمان‌ها، برداشت‌های ما از تاریخ هم دستخوش تغییر می‌شوند.

 از جمله وظایف جدیدی که تاریخ‌گرایان نوین برای پژوهشگران تاریخ قائل می‌شوند کشف گفتمان‌های مغلوبی است که در فهم تاریخ محلی از اعراب نداشته‌اند.

در این نشست، به این مباحث پرداخته خواهد شد.